Bağışıklık sistemi, kendi kalıtsal yapısına yabancı maddeleri ayırt edebilecek gelişme düzeyi ve yeteneğindeki canlıların, bu maddelere karşı gösterdikleri tepkimeleri oluşturan savunma sistemidir. İmmün yanıt olarak adlandırılan bu tepkimeler temelde makro organizmayı, olası zararlı etkenlerden koruma amaçlıdır. Deri ve mukozalar benzeri fiziksel bariyerler bile, immün sistem kapsamında ele alınmakla birlikte, rol oynayan hücrelerin hemen tümü hematopoetik sistemin elemanlarıdır. İmmün sistem hücreleri ve fonksiyonları manipüle edilebilir ve insanoğlunun hastalıklara karşı kazandığı en büyük zafer olan aşılar bu manipülasyonun örneğidir. İmmün sistem işleyiş ve tepkimelerinde son derece hassas bir ayar vardır. Bu ayardaki artı veya eksi yöndeki sapmalar çok çeşitli ciddi, hayati tehlike yaratan durumlara yol açabilir. Özellikle Koronavirüs hastalığı-2019 (COVID-19) pandemisi boyunca yaşanan kayıpların çoğu kez virüsün direkt etkisinden çok, immün sistemin abartılı reaksiyonu sonucu gelişmesi immün sistemin işlevlerinin çok şaşırtıcı olabileceğini göstermektedir. Bu derlemede; immün sistemin özellikleri, fonksiyonları, aşıların yapım teknikleri, COVID-19 pandemisi ve immün sistem fonksiyonları güncel literatür eşliğinde irdelenmiştir.

The immune system is the defense system that creates the reactions of living things, which are at the level of development and ability to distinguish foreign substances in their hereditary structure, against these substances. These reactions, which are called immune responses, are basically aimed at protecting the macro organism from possible harmful factors. Even physical barriers such as skin and mucous membranes are considered within the scope of the immune system, but almost all of the cells that play a role are members of the hematopoietic system. Immune system cells and their functions can be manipulated, and vaccines, humanity’s greatest victory against diseases, are an example of this manipulation. There is an extremely sensitive setting in the functioning and reactions of the immune system. Deviations from this setting to plus or minus can result in a wide variety of serious, life-threatening conditions. In particular, the fact that the losses experienced during the Coronavirus disease-2019 (COVID-19) pandemic are often the result of an exaggerated reaction of the immune system rather than the direct effect of the virus shows that the functions of the immune system can be very surprising. In this review; The characteristics and functions of the immune system, the production techniques of vaccines and the COVID-19 pandemic and immune system functions are discussed in the light of current literature.

Prematüre bebeklerin en önemli solunum sıkıntısı nedeni olan respiratuvar distres sendromu tedavisinde eksojen sürfaktan kullanımı, prematüre bebek bakım pratiğini değiştirmiş ve erken haftalarda doğan bebeklerin daha çok yaşamasına olanak sağlamıştır. Bununla beraber çok küçük haftalarda doğan bebeklerin yaşatılması; uzamış mekanik ventilasyon desteği ile beraber bronkopulmoner displazi (BPD) tablosunu karşımıza daha çok çıkarmıştır. Son yıllarda invaziv olmayan ventilasyon desteği kullanımının tercih edilmesinin yanında sürfaktan tedavisinin de minimal invaziv yolla verilmesinin BPD ve diğer prematüre morbiditelerinin gelişimi üzerine olumlu etkileri bildirilmektedir. Makalemizde, minimal invaziv sürfaktan kullanımına dair hususların tartışılması amaçlanmıştır.

Respiratory distress syndrome is the most significant cause of respiratory distress in premature infants, and its treatment with exogenous surfactant has reshaped infant care, providing a longer life expectancy for early-born neonates. In addition, with the higher survival rate of extremely premature infants, more cases of bronchopulmonary dysplasia (BPD) and prolonged mechanical ventilation are being observed. In recent years, it has been reported that favoring non-invasive methods of ventilation along with minimally invasive methods of surfactant administration has positive effects against the development of BPD and other premature morbidities. In this article, we aim to discuss several subjects regarding the use of minimally invasive surfactant.

Amaç: Farklı nöbet tipleri ve her birine yaklaşım ayrı olduğu için nöbet ile başvuran olguların sınıflandırılması gerekli görülmüştür. Bu amaçla hastanemize ilk kez nöbetle gelen hastalar irdelenmiştir.
Yöntem: Bir yıl boyunca hastanemize ilk kez nöbet geçirme nedeniyle başvuran 1 ay- 18 yaş arası çocuklarda prospektif olarak yürütüldü. Hastane kayıtlarından olguların nöbet tipleri, nedenleri, eşlik eden risk etmenleri, prognozu, hastaların özgeçmiş ve soygeçmişi, elektroensefalografi kayıtları, beyin manyetik rezonans görüntüleme bulguları ve uygulanan ilaç tedavileri değerlendirildi. Olgular 6-18 ay klinik ve tedaviye cevap yönünden izlendi.
Bulgular: Çalışmaya 55’i (%39,9) kız toplam 138 olgu dahil edildi. Yaş ortalamaları 41,9±4,3 aydı. Olguların 60’ı (%43,5) febril nöbet, 55’i (%39,9) tetiklenmemiş nöbet, sekizi merkezi sinir sistemi enfeksiyonu, altısı travma, dördü metabolik problem, dördü ateşin tetiklediği nöbet ve üçü intoksikasyona bağlı nöbet olarak değerlendirildi. Nöbet tekrarı ile yaşın 72 aydan küçük olması (p=0,042) ve erkek cinsiyet arasında (p=0,034) istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki vardı. Elektroensefalografinin patolojik olması (p<0,01) ve nöroradyolojik verilerin patolojik olması (p<0,01) ile de nöbet tekrarı arasında istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki bulundu. Tetiklenmemiş nöbet geçiren 55 olgunun 33’ünde (%60,7) iki ve üzeri tekrar görüldü ve epilepsi kabul edildi. Tetiklenmemiş nöbeti olan olgularda yaşın 72 aydan büyük olması ile nöbet tekrarı arasında istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki saptandı (p=0,019).
Sonuç: İlk nöbetle başvuran olgularda nöbet ayrımı yapılması ve ardından olgulara EEG ve gereken tetkikler yapıldıktan sonra tekrarlayan olgulara ilaç başlanması, ilaç yan etkisi ve klinik açıdan olguların takibe alınması önemlidir.

Objective: Since management of different seizure types are different, it was deemed necessary to classify the cases presenting with seizures. Patients who admitted to our hospital for the first time with seizures were evaluated.
Methods: The study was conducted prospectively in children aged 1 month-18 years, who admitted to our hospital for the first time of seizures, within a year. We evaluated the cases for the seizure types, causes, accompanying risk factors, prognosis, history, electroencephalography records, brain magnetic resonance imaging findings and drug treatments applied to patients.
Results: A total of 138 cases, 55 (39.9%) female, were included in the study. The mean age of the cases was 41.9±4.3 months. Sixty (43.5%) cases were febrile seizures, 55 (39.9%) untriggered seizures, eight central nervous system infections, six trauma, four metabolic problems, four fever-triggered seizures, and three seizures due to intoxication. There were correlations between seizure recurrence and age less than 72 months (p=0.042), male gender (p=0.034), abnormal electroencephalography (p<0.01) and, abnormal neuroradiological findings (p<0.01). Two or more recurrences were seen in 33 (60.7%) of 55 patients who had unprovoked seizures, and epilepsy was accepted. A statistically significant correlation was found between age over 72 months and seizure recurrence in cases with unprovoked seizures (p=0.019).
Conclusion: It is important to distinguish between seizures in cases presenting with the first seizure, and then to start medication in recurrent cases after EEG and necessary tests are performed, and to follow up the cases in terms of drug side effects and clinical aspects.

Amaç: Tanımlayıcı ve kesitsel tipteki bu araştırma, Koronavirüs hastalığı-2019 pandemi döneminde gebelerin yaşadığı yaşam kalitesi ve stres düzeyinin belirlenmesi amacıyla çevrimiçi ortamda yürütüldü.
Yöntem: Araştırmanın örneklemini 18 yaşından büyük, yüksek riskli gebe olmayan, aktif gebeliği bulunan, Türkçe okuma yazma bilen ve araştırmaya katılmayı kabul eden gebeler arasından, 189 gebe oluşturdu. Verilerin toplanmasında Birey Tanıma Formu, Algılanan Stres Ölçeği (ASÖ) ve SF-36 Yaşam Kalitesi Ölçeği kullanıldı. Veriler gebelerin oluşturduğu sosyal medya grupları aracılığıyla grup yöneticilerinden izin alındıktan sonra toplandı.
Bulgular: Çalışmada ASÖ puanını etkileyen değişkenlerin özellikle yaş ve yaşanılan bölge olduğu, diğer sosyo-demografik bulgular ile obstetrik özellikler ve gelir durumundaki değişikliğin ASÖ puanında anlamlı bir fark yaratmadığı görüldü.
Sonuç: Çalışma sonucunda bulguların, sosyo-demografik, sosyo-ekonomik ve obstetrik değişkenlerin yaşam kalitesine ve algılanan stres düzeyine etkisinin incelenmesinin önemi vurgulandı.

Objective: This descriptive and cross-sectional study was conducted online to determine the quality of life and stress level experienced by pregnant women during the Coronavirus disease-2019 pandemic.
Methods: The sample of the study consisted of 189 pregnant women. Personal Information Form, Perceived Stress Scale (PSS) and SF-36 Quality of Life Scale were used to collect data. The data were collected through the social media groups created by the pregnant women after obtaining permission from the group administrators.
Results: It was found in the study that the variables affecting the PSS score were especially age and the region of residence and the changes in other socio-demographic findings, obstetric characteristics and income did not make a significant difference in the PSS score.
Conclusion: The study emphasized the importance of investigating the effects of socio-demographic, socio-economic, and obstetric variables on quality of life and perceived stress level.

Amaç: Çalışmamızın amacı, çocuk nörolojisi kliniğine yatırılan hastalarda malnütrisyon riskinin ve prevalansının belirlenmesidir.
Yöntem: Bu prospektif çalışmada STRONGkids anketi ve antropometrik ölçümler kullanılarak 200 hasta değerlendirildi.
Bulgular: Hastaların başvuru anında 42’sinde (%21) malnütrisyon olduğu saptandı; 12’sinde (%6) kronik malnütrisyon, 30’unda (%15) akut malnütrisyon vardı. En sık görülen tanı epilepsiydi (%44,5). STRONGkids’e göre, hastaların %55’i orta veya yüksek risk taşıyordu. Yüksek riskli hastalarda ortalama yatış süresi diğer risk gruplarına göre istatistiksel olarak anlamlı derecede yüksekti (p=0,022). Çalışmamız, çocuk nörolojisi servisinde malnütrisyon gelişme riski yüksek olan hastaların kısa sürede STRONGkids ile tanımlanabileceğini gösterdi.
Sonuç: Çocuk nörolojisi kliniğinde yatan hastalarda malnütrisyon önemli bir sorundur. Sonuçta çocuk nörolojisi servisinde yatış anında malnütrisyon riskini belirlemede sağlık çalışanlarının farkındalığını artırmak amacıyla STRONGkids tarama ölçeğinin hastalara uygulanmasını öneriyoruz.

Objective: The aim of our study determination of malnutrition risk and prevalence in patients who were hospitalized in the pediatric neurology clinic.
Methods: Two hundred patients were evaluated in this prospective study using STRONGkids tool and anthropometric measurements.
Results: At the time of admission, it was found that 42 (21%) of the patients had malnutrition; 12 (6%) had chronic malnutrition, and 30 (15%) had acute malnutrition. Epilepsy was the most common diagnosis (44.5%). According to the STRONGkids, 55% of patients had a moderate or high risk. The mean length of hospitalization in high-risk patients was statistically significantly higher than other risk groups (p=0.022). Our study showed that patients at high risk of developing malnutrition in the pediatric neurology service can be identified with STRONGkids in a short time.
Conclusion: Malnutrition is an important problem for patients hospitalized in pediatric neurology clinics. As a result we recommend applying the STRONGkids screening scale to patients to increase the awareness of healthcare professionals in determining the risk of malnutrition at the time of hospitalization in the pediatric neurology service.

Amaç: Üniversite öğrencilerinin insan bağışıklık yetmezliği virüsü (HIV)/AIDS, gonore ve genital herpes konularındaki bilgi düzeyleri, tutum ve davranışlarının değerlendirilmesi amaçlanmıştır.
Yöntem: Kesitsel tipteki bu çalışmada online anket formu üç bölümden ve toplam 38 sorudan oluşmakta idi. İki grup karşılaştırılmalarında Mann-Whitney U testi, üç ve daha fazla grup karşılaştırılmalarında Kruskal-Wallis ve one-way ANOVA testi uygulandı.
Bulgular: Çalışmaya toplam 207 öğrenci katıldı. Katılımcıların bilgi sorularını doğru cevaplama oranları HIV/AIDS, gonore ve genital herpes için sırasıyla; %42,9, %40,9 ve %17,5 olarak bulundu. Sağlık bilimlerinde okuyan öğrencilerin, 20-24 yaş grubunda olan öğrencilerin, üçüncü sınıfta okuyan öğrencilerin, cinsel eğitim alan öğrencilerin ve cinsel yolla bulaşan hastalıklara (CYBH) karşı tedbir aldığını düşünen öğrencilerin doğru cevap oranları anlamlı olarak yüksek saptandı (p<0,001). Erkek öğrenciler CYBH varlığında bu durumu çevreleri ile rahatlıkla paylaşabileceklerini (p<0,001); 20-24 yaş grubunda olan öğrenciler CYBH’ye karşı yeterince tedbir aldıklarını (p=0,002) ve yapılması gerekenler hakkında bilgi sahibi olduklarını (p=0,012); sağlık bilimlerinde okuyan öğrenciler tek eşliliğin CYBH’ye karşı etkili olduğunu (p=0,009) ve yapılması gerekenler hakkında bilgi sahibi olduklarını (p<0,001); CYBH ile ilgili eğitim alanlar, CYBH’ye karşı yeterince tedbir aldıklarını ve yapılması gerekenler hakkında bilgi sahibi olduklarını ifade etmişlerdir (p<0,001).
Sonuç: Üniversite öğrencilerinin, CYBH konusunda yeterli bilgi düzeyine sahip olmadıkları saptanmıştır. Cinsel sağlık eğitiminin, özellikle okul müfredat programına dahil edilmesi büyük önem taşımaktadır. Ayrıca gençlerin danışmanlık ve tedavi hizmetlerine ulaşmalarının kolaylaştırılması gerekmektedir.

Objective: We aimed to assess the level of knowledge, attitudes and behavior of university students regarding human immunodeficiency virus (HIV)/AIDS, gonorrhea and genital herpes.
Methods: In this cross-sectional study, the online questionnaire consisted of three parts and a total of 38 questions. For comparison of two groups, Mann-Whitney U test was used and for comparison of three or more groups, Kruskal-Wallis and one-way ANOVA tests were used.
Results: A total of 207 students participated in the study. The rates of participants correctly answering the questions about HIV/AIDS, gonorrhea, and genital herpes were 42.9%, 40.9%, and 17.5%, respectively. The correct answer rates of health science students, students aged 20-24 years, third-year university students, students receiving sex education classes, and students who believe they take precautions against sexually transmitted diseases (STD) were significantly higher (p<0.001). Male students indicated that they can easily share their STD status with those around them (p<0.001); students in the age group 20-24 indicated that they have taken adequate precautions against STD (p=0.002) and have knowledge of what to do (p=0.012); students studying health sciences indicated that monogamy is an effective remedy against STD (p=0.009) and have knowledge of what to do (p<0.001); students who have received STD education indicated that they have taken adequate precautions against STD and have knowledge of what to do (p<0.001).
Conclusion: University students had inadequate knowledge of STD. It is of great importance that sexual health education is included in the school curriculum. In addition, young people’s access to counselling and treatment services should be facilitated.

Amaç: Özofagusun en sık görülen konjenital anomalisi olan özofagus atrezisi (ÖA), embriyonik dönemdeki fizyolojik gelişimin normal olarak tamamlanmamasından dolayı oluşmaktadır. Prematürite, düşük doğum ağırlığı ve eşlik eden anomaliler mortaliteyi artırmaktadır. Biz bu çalışmamızda; ÖA’lı olgulardaki 10 yıllık deneyimimizi ve bu hastalardaki mortalite ile ilişkili faktörleri değerlendirmeyi amaçladık.
Yöntem: Ocak 2011-Aralık 2020 tarihleri arasında takip ettiğimiz ÖA’lı olgularımızı retrospektif olarak inceledik. Hastaların demografik özellikleri ve klinik izlem bilgilerini analiz ederek, mortalite ile ilişkili faktörleri değerlendirdik.
Bulgular: Toplam 23 ÖA’lı olgumuzdan 9’unun (%39,1) eksitus olduğunu tespit ettik. Eksitus olan hastaların ortanca gebelik haftası ve ortanca doğum ağırlığının eksitus olmayan hastalara göre istatistiksel olarak daha düşük olduğunu bulduk [33 hafta (28-38), 37 hafta (29-40) sırasıyla (p=0,003)] [1290 gram (875-2600), 2535 gram (1150-2900) sırasıyla (p=0,005)]. Hastaları, Spitz sınıflaması Okamoto modifikasyonuna göre gruplandırdık. Sağkalım oranları; grup 1’de %88,9, grup 2’de %50, grup 3’te %33,3 ve grup 4’te %66,7 idi.
Sonuç: Düşük doğum ağırlığı ve majör kardiyak anomali ÖA’lı olgularda mortalite ile ilişkilidir. Hekimlerin mortalite ile ilişkili faktörleri iyi bilmesi ve risk sınıflaması ile sağkalım öngörüsü yapması; hasta yönetiminde faydalı olacaktır.

Objective: Esophageal atresia which is the most common congenital anomaly of the esophagus, occurs due to the incompleteness of physiological development as normally during the embryonic period. The mortality rate increases with prematuriy, low birth weight and accompanying anomalies. In this study, we aimed to evaluate our 10-year experience of esophageal atresia cases and mortality-related factors in this patients.
Methods: We retrospectively eveluated our cases with esophageal atresia, which we followed up between January 2011 and December 2020. We determined the factors associated with mortality by analyzing the demographic characteristics and clinical findings of the patients.
Results: We found that 9 (39.1%) of our 23 cases with esophageal atresia were died. Median gestational week and median birth weight of patients in exitus group were found to be statistically lower compared to patients in non-exitus group [33 week (28-38) vs. 37 week (29-40) respectively (p=0.003)] [1290 gram (875-2600) vs. 2535 gram (1150-2900) respectively (p=0.005)]. We grouped the patients according to the Okamoto modification of the Spitz classification and found survival rates as; 88.9% in group 1, 50% in group 2, 33.3% in group 3 and 66.7% in group 4.
Conclusion: Low birth weight and major cardiac anomaly are associated with mortality in cases with esophageal atresia. Physicians should know the factors associated with mortality well and make risk classification to predict survival it will be useful in patient management.

Amaç: Koronavirüs hastalığı-2019 (COVID-19) pandemisi sürecinde hastalarla doğrudan temas halinde olan sağlık çalışanları hastalığın bulaşıcılığı açısından yüksek düzeyde risk altındadır. Bu durum sağlık çalışanlarının stres, korku, kaygı ve sosyal damgalanma gibi psikososyal sorunlar yaşamalarına neden olmaktadır. Bu çalışmada COVID-19 pandemisi nedeniyle sağlık çalışanlarının algıladıkları stres durumunun belirlenmesi amaçlanmıştır.
Yöntem: Araştırma Kasım-Aralık 2020 tarihleri arasında İzmir ilinde yer alan 6 eğitim araştırma hastanesi kapsamında COVID-19 için tanımlı klinik, yoğun bakım, poliklinik ve acil servislerde görev alan sağlık çalışanları ile yürütülmüştür. Araştırmanın örneklemini dahil edilme kriterlerini karşılayan 490 sağlık çalışanı oluşturmuştur. Verilerin toplanmasında “Sağlık Personeli için Tanıtıcı Form” ve “Algılanan Stres Ölçeği” kullanılmıştır.
Bulgular: Araştırmaya katılan sağlık çalışanlarının algılanan stres düzeyi ölçek puan ortalaması 16,6±5,1, ölçek alt boyutları olan Algılan Stres ve Algılanan Baş Etme alt boyutları puan ortalamaları ise sırasıyla 11,0±4,1 ve 5,6±2,3 olarak belirlenmiştir. Sağlık çalışanlarından 26-30 yaş grubunda olanların, doktorların, yoğun bakımda çalışanların ve meslek yılı 5-10 yıl arasında olanların algıladıkları stres düzeyinin diğer sağlık çalışanlarına göre yüksek olduğu belirlenmiştir (p<0,05).
Sonuç: Araştırmada sağlık çalışanlarının COVID-19 pandemisi nedeniyle algıladıkları stres düzeylerinin orta düzeyde olduğu belirlenmiştir.

Objective: Healthcare workers who are in direct contact with patients during the coronavirus disease-2019 (COVID-19) pandemic are at high risk for the contagion of the disease. This situation causes healthcare workers to experience psychosocial problems such as stress, fear, anxiety and social stigma. In this study, it is aimed to determine the perceived stress situation by healthcare professionals due to the COVID-19 pandemic.
Methods: The research was carried out between November-December 2020, within the scope of 6 training and research hospitals in the province of Izmir, with healthcare workers working in the clinic, intensive care, polyclinic and emergency services defined for COVID-19. The sample of the study consisted of 490 healthcare professionals who met the inclusion criteria. “Introductory Form for Health Personnel” and “Perceived Stress Scale” were used to collect data.
Results: The mean score of the perceived stress level of the health workers participating in the study was determined as 16.6±5.1 and the mean scores of the scale sub-dimensions Perceived Stress and Perceived Coping were determined as 11.0±4.1 and 5.6±2.3, respectively. It was determined that the perceived stress level of healthcare workers in the 26-30 age group, doctors, those working in intensive care units and those with a professional year of 5-10 years was higher than that of other healthcare workers (p<0.05).
Conclusion: In the study, it was determined that the perceived stress levels of the healthcare professionals due to the COVID-19 pandemic were moderate.

Amaç: Barsak mikrobiyatası ile beyin arasında iki yönlü bir ilişki olup özellikle travmatik beyin hasarı (TBH) sonrası hasarda oksidatif stres ve enflamatuvar aşama önemli bir role sahiptir. Barsakta oluşan patoloji bu hasarın tedavisinde problem oluşturmaktadır. Probiyotikler (PB) bunu düzenleyerek oluşan oksidatif stres ve gliozisi azaltabilme potansiyelindedir. Bu çalışmada sıçan modelinde TBH oluşturulup PB için bu olası etki araştırıldı.
Yöntem: Erişkin sıçanlarda yüksekten ağırlık düşürme yöntemi ile TBH oluşturulup hergün uygulanmış PB etkisi incelendi. PB uygulaması için enfektif olmayan NBL Probiotic Gold preparatı içersindeki 2,5x109 Enterococcus faecium, 2,5x109 Lactobacillus acidophilus, 2,5x109 Lactobacillus rhamnosus, 2,5x109 Bifidobacterium longum, 2,5x109 Bifidobacterium bifidum bakterileri oral uygulandı. Oksidatif stres için endotelyal nitröz oksit sentetaz (eNOS), gliosiz için glial fibril asidik protein (GFAP) ve S100 ve enflamasyon için interlökin (IL)-10 İHK ile incelendi. Hasar HE için morfometrik skorlama ve immünohistokimya (İHK) için h-skor ile değerlendirildi.
Bulgular: TBH için PB ile anlamlı bir nöron korunmasının ve daha iyi iyileşmenin varlığı HE skorlamasında saptandı. Bu iyileşmenin artan IL6-10 ve azalan eNOS, GFAP ve S100 h-skor bulguları ile paralele olup daha etkin bir tedavinin oluşmasını sağladığı gözlendi.
Sonuç: Bu çalışmada, TBH için PB desteği ile oksidatif stres, gliosiz ve enflamasyonun azaldığı bulundu. Bu yolla nöron koruma ve iyileşmeyi hızlandırarak daha kaliteli bir tedaviyi sağladığı anlaşıldı. TBH hastalarda PB kullanımının zor ve maliyetli olan kaliteli iyileşmeyi destekleyeceği düşünüldü.

Objective: There is a two way relationship between the gut microbiota and the brain. Oxidative stress and inflammation have important role in this damage of traumatic brain (TB). Pathologic alterations of intestine enviroment cause more problem for treatment of brain damage. Probiotics (PB) may potential to reduce oxidative stress and gliosis. In this study, experimental TB injury (TBI) was provided to examine this possible effect of PB.
Methods: Weight-drop method was used to produce TBI and the effect of daily PB application was examined. For PB application, non-infective NBL Probiotic Gold preparation 2.5x109 Enterococcus faecium, 2.5x109 Lactobacillus acidophilus, 2.5x109 Lactobacillus rhamnosus, 2.5x109 Bifidobacterium longum, 2.5x109 Bifidobacterium bifidum bacteria were administered orally. Oxidative stress was analyzed by endothelial nitric oxide synthase (eNOS), gliosis by glial fibrillary acidic protein (GFAP) and S100 and inflamation by IL-10 with IHC. Damage was assessed by scoring with HE staining and h-score of IHC.
Results: PB caused significant neuron protection and more healing according to HE scoring in TBI. This improvement was in parallel with increasing of h-score IL-10 and decreasing of eNOS, GFAP and S100 which provided better healing.
Conclusion: In this study, damage of TBI was treated with PB which caused decrase of oxidative stress, gliosis and inflamation. By this way, better neuron protection, faster healing and more treatment occured. This could be very important for patient with TBI which is diffucult and cost effective treatment.

Amaç: Bu çalışmanın amacı, preeklampside birinci ve ikinci trimester tarama testi biyobelirteçlerinin prediktif değerini belirlemektir.
Yöntem: Retrospektif bir olgu kontrol çalışmasıdır. Ocak 2013-Aralık 2016 tarihleri arasında preeklampsi tanısı konulan 85 hasta çalışma grubunu oluştururken, rastgele alınan ek obstetrik sorunu olmayan 93 hasta ise kontrol grubunu oluşturmuştur. Demografik özellikler, laboratuvar sonuçları, obstetrik sonuçlar, birinci ve ikinci trimester tarama testi sonuçları hastane kayıtlarından edinilmiştir.
Bulgular: Seksen beş preeklamptik hastanın 32’sinde hafif, 53’ünde şiddetli preeklampsi mevcuttu. Preeklampsi grubu kontrol grubu ile karşılaştırıldığında, gebelik ilişkili plazma protein-A (PAPP-A) MoM seviyesinin düşük, insan koryonik gonadotropin (hCG) MoM ve nukal translüsensi (NT) MoM’un yüksek olduğu bulundu. Ancak, bu belirteçler, şiddetli preeklampsi grubu ile hafif preeklampsi grubu karşılaştırıldığında klinik yararı bulunmamıştır. NT MoM ve hCG MoM ve PAPP-A MoM’un preeklampsi için öngörücü rolünü göstermek için ROC eğrisi çizildi. Eğri altında kalan alan NT MoM için 0,628±0,042 [p=0,003; %95 güven aralığı (GA): 0,545-0,711] ve hCG MoM için 0,697±0,047 (p<0,001; %95 GA: 0,605-0,789) idi. PAPP-A MoM için eğri altında kalan alan ise 0,589±0,044 idi (p=0,040; %95 GA: 0,503-0,676) idi. Preeklampsi ile bu değişkenler arasında ilişki olduğunu göstermektedir.
Sonuç: Düşük PAPP-A MoM seviyeleri, yüksek hCG MoM ve NT MoM seviyeleri, preeklampsinin öngörülmesi için faydalı, anlamlı öngörücü belirteçlerdir.

Objective: This study aimed to determine the predictive value of first and second trimester screening test biomarkers in preeclampsia.
Methods: This was a retrospective case-control study. While 85 patients diagnosed with pre-eclampsia between January 2013-December 2016 constituted the study group, randomly assigned 93 patients with no additional obstetric problems constituted the control group. Demographic characteristics, laboratory results, obstetric outcomes, first and second trimester screening test results were collected from the hospital records.
Results: Of the 85 preeclamptic patients, 32 had mild, 53 had severe pre-eclampsia. When the preeclampsia group was compared with the control group, the low level of pregnancy associated plasma protein-A (PAPP-A) multiples of median (MoM), the high level of human chorionic gonadotropin (hCG) MoM and nuchal translucency (NT) MoM was found to be statistically significant. However, these markers have not been found to be clinically useful for the mild preeclampsia group compared with the severe preeclampsia group. A ROC curve was drawn to show the predictive role of NT MoM, hCG MoM and PAPP-A MoM for preeclampsia. The area under the curve (AUC) was 0.628±0.042 [p=0.003; 95% confidence interval (CI): 0.545-0.711] for NT MoM and 0.697±0.047 (p<0.001; 95% CI: 0.605-0.789) for hCG MoM. The AUC was 0.589±0.044 (p=0.040; 95% CI: 0.503-0.676) for PAPP-A MoM. These results indicate that there were significant relationships between these variables and pre-eclampsia.
Conclusion: Low levels of PAPP-A MoM, high levels of hCG MoM and NT MoM are useful significant predictive markers for prediction of preeclampsia.

Amaç: Hastanemize başvuran ve perinatoloji konseyimizde değerlendirdiğimiz gebelerden ilaç kullanım öyküsü olanların demografik özelliklerini ve maruz kalınan ilaçların Yapısal Tedavi Edici Kimyasallar Sınıflaması (ATC) sistemine göre dağılımlarını belirlemektir.
Yöntem: Bu araştırma retrospektif kohort bir çalışma olarak tasarlanmıştır. Hastane veri tabanından elde edilen veriler, literatür ışığında değerlendirilmiştir. Gebeliğinde ilaç kullanımı tespit edilen gebelerin sıklıkla hangi ilaçları kullandıkları ATC sistemine göre kategorize edildi. Aynı zamanda gebelerin demografik verileri, eğitim durumları, gelir seviyeleri, alkol sigara kullanımları, obstetrik sonuçları incelendi.
Bulgular: Çalışmamıza İzmir Tepecik Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Perinatoloji Bölümü Konseyi’nde değerlendirilen 99 gebe dahil edildi. Gebelerde ortalama yaş 31,70 [18-47, standart sapma (SS)=5,880], ortalama gravida 2,81 (1-8, SS=1,452), ortalama parite 1,4 (0-5, SS=0,988) ve başvuru sırasındaki ortalama gebelik haftası 11,27 (5-30, SS=4,692) olarak hesaplandı. Ortalama ilaç kullanım süresinin ortalama 66,56 gün olduğu tespit edildi. Çalışmamızda %29,33 oranıyla en sık sinir sistemini ilgilendirilen ilaçların kullanıldığı bunu %15,03 oranıyla sindirim sistemini ilgilendiren ilaçların takip ettiği gözlendi. İlaca maruz kalan 100 gebenin sadece 5’inde doğumsal anomali gözlemlenmiştir.
Sonuç: Gebelerin demografik verileri, maruz kaldıkları ilaçların dağılımları literatür ile benzer şekildedir. Ancak daha önceki çalışmalardan farklı olarak isteğe bağlı küretaj tercihi daha düşük orandadır. Bununla birlikte doğumsal anomali görülme durumu da beklenenden yüksek değildir.

Objective: To determine the demographic characteristics of pregnant women that have a history of drug use and categorize the drugs according to the Anatomic Therapeutic Chemical Classification (ATC) system.
Methods: This study was designed as a retrospective cohort study. The data obtained from the hospital database were evaluated. The drugs used by pregnant women who were found to use drugs during pregnancy were categorized according to the ATC system. At the same time, demographic data, educational status, income levels, alcohol and cigarette use and obstetric results of the pregnant women were evaluated.
Results: Ninety-nine pregnant women evaluated in Tepecik Training and Research Hospital Perinatology Department Council were included. Mean age of pregnant women was 31.7 [18-47, standard deviation (SD)=5.880], mean gravida was 2.81 (1-8, SD=1.452), mean parity was 1.4 (0-5, SD=0.988) and mean gestational week at presentation was 11.27 (5-30, SD=4.692). It was determined that the mean duration of drug use was 66.56 days. It was found that drugs related to the nervous system were used most frequently with a rate of 29.33%, followed by drugs related to the digestive system with a rate of 15.03%. Congenital anomalies were observed in only 5 of 100 pregnant women exposed to the drug.
Conclusion: The demographic data of pregnant women and the distribution of the drugs they are exposed to are similar to the literature. However, unlike previous studies, the preference for optional curettage is lower and the incidence of congenital anomaly is not higher than expected.

Listeriosis, Listeria monocytogenes’in (L. monocytogenes) neden olduğu toplumda nadir görülen bir enfeksiyon hastalığıdır. L. monocytogenes genellikle yüksek riskli hastaları, özellikle yaşlılar, bağışıklığı baskılanmış hastalar ve gebeleri enfekte eden bir bakteridir. Burada diabetes mellitus, pemfigus vulgaris hastalıkları olan 79 yaşında erkek hastada L. monocytogenes’e bağlı menenjit gelişen bir olgu sunulmaktadır.

Listeriosis is a rare infectious disease caused by Listeria monocytogenes (L. monocytogenes) in the public. L. monocytogenes is a bacterium that generally infects high-risk patients, particularly the elderly, immunocompromised patients, and pregnant women. Here, we present a case of L. monocytogenes meningitis in a 79-year-old male with diabetes mellitus and pemphigus vulgaris.

Munchausen by proxy sendromu (MPS), bakıcının çocukta hastalığa neden olduğu, abarttığı veya uydurduğu bir çocuk istismarı türüdür. Belirtiler oldukça değişkendir. Yüksek ilişkili morbidite ve mortalite nedeniyle tanı önemlidir. On yaş dokuz aylık kız hasta, nöbet geçirme ve burundan kanama şikayeti ile acil servisimize başvurdu. Yapılan tetkiklerin normal olması ve yatışı sırasında şikayetlerin olmaması nedeniyle hastada MPS düşünüldü. Etiyolojik bir sebebin olmadığı yakınmalarda MBP ayırıcı tanıda düşünülmelidir.

Munchausen syndrome by proxy (MBP) is a form of child abuse in which the perpetrator induces, exaggerates, or fabricates illness in his/her child. symptoms are highly variable. Diagnosis is essential because of the high associated morbidity and mortality. A ten-year-old, nine-month-old girl presented to our emergency department with complaints of seizures and nosebleeds. MBP was considered in the patient without any complaints during hospitalization and due to the normal test examination. In complaints without an etiological cause, MBP should be considered in the differential diagnosis.

Yenidoğan sarılığı, yenidoğan döneminde en sık görülen klinik bulgulardan biridir. Yenidoğanın patolojik sarılığında öncelikle eritrosit yıkımına bağlı hiperbilirubinemi nedenleri düşünülmeli ve hemolitik sarılık açısından değerlendirilmelidir. Yenidoğan döneminde hemolitik sarılık çoğunlukla ABO ve Rh uygunsuzluğuna bağlı görülmekle birlikte daha nadir olarak subgrup uygunsuzluğu ve herediter sferositoz nedeniyle de karşımıza çıkabilir. Subgrup uygunsuzluğu hafif hiperbilir binemiden kan değişimine ihtiyaç gösterecek kadar şiddetli hemolitik hastalığa neden olabilmektedir. Herediter sferositoz ise genelde daha geç dönemde tanı konur. Ancak aile öyküsünün olması, periferik yaymada eritrosit morfolojisinde anormallik saptanması ilk birkaç haftada tanı konmasını sağlayabilir. Yaşamının 7. gününde exchange sınırında hiperbilirubinemi ile başvuran anti-E subgrup uygunsuzluğu saptanan, herediter sferositoz tanısı alan ve yoğun fototerapi ve intravenöz immünglobulin ile kan değişimine ihtiyaç duyulmadan başarılı şekilde tedavi edilen bir yenidoğan olgusu sunulmuştur.

Neonatal jaundice is one of the most common clinical findings in the neonatal period. In neonatal pathological jaundice, the causes of hyperbilirubinemia caused by erythrocyte destruction should be considered and evaluated in terms of hemolytic jaundice. In neonatal period, hemolytic jaundice is mostly caused by ABO and Rh incompatibility but less frequently it can caused by subgroup incompatibility and hereditary spherocytosis. Subgroup incompatibility can cause hemolytic disease from mild hyperbilibinemia to severe enough to require exchange transfusion. Hereditary spherocytosis is usually diagnosed later. However, presence of a family history and detecting an abnormality in erythrocyte morphology in the blood smear may enable diagnosis in the first few weeks. We report the case of neonate presented close to exchange level hyperbilirubinemia on the 7th day of life and diagnosed anti-E subgroup incompatibility and hereditary spherocytosis and successfully treated with intensive phototherapy and intravenous immunoglobulin without the need for exchange transfusion.

Ön dört yaşında kız çocuk hasta, senkop nedeniyle 112 ambulansla çocuk acil servise getirildi. Hastaya senkop algoritmasına uygun yaklaşıldı. İlk bulgular normal çıktığı için konversiyon düşünüldü. İzlemde yüksek ateş ve fokal nöbet geçirmesi nedeniyle çekilen kraniyal manyetik rezonansta frontal sinüzit ve abse saptandı. Bu olgu sunumunda acil serviste senkop nedeniyle gelen çocuk hastalarda algoritmik yaklaşımın önemi vurgulanmak istendi.

A fourteen years-old girl was admitted to the emergency department by 112 ambulances due to syncope. The patient was treated according to the syncope algorithm. Conversion was considered because initial findings were normal. In the follow-up, high fever and focal seizure were observed. Frontal sinusitis and abscess were detected in cranial magnetic resonance. In this case report, we wanted to emphasize the importance of algorithmic approach in children with syncope in the emergency department.