Evaluation of Clinical and Radiological Indicators of Childhood Head Trauma

Objective: The aim of this study is to determine the clinical signs of traumatic brain injury and its long-term effects on prognosis by evaluating the clinical and radiological findings of the patients admitted to the pediatric emergency department due to blunt head trauma.
Method: The cases who applied to the pediatric emergency department due to head trauma were examined prospectively. Glaskow Coma (GCS) and Pediatric Trauma Scores (PTS) were calculated. The patients were evaluated neurologically 6 months after they were discharged.
Results: A total of 707 pediatric patients [mean age: 59.8 ± 42.6 months; range: 1 month to 13 years; 263 (37.2%) girls] were evaluated prospectively. Pathology was detected in 101 cases (45.9%) [(epidural hematoma, 14; subdural hematoma, 11; brain edema, 36; intracerebral hematoma, 6; subarachnoid hemorrhage, 8; cerebral contusion, 22. Seventy-two (10.1%) patients had skull fractures.] Seventeen cases (2.4%) were operated, and 7 (1.4%) cases were lost. In children aged < 2 years vomiting, tachypnea, focal neurological findings, multitrauma, GCS <15 and low PTS were more common with traumatic brain injury (p <0.05). Vomiting, GCS <15 and low PTS were more common in children >2 years old and with traumatic brain injury (p <0.05). Neurological sequelae were not detected in patients aged <2 years with mild trauma. Loss of consciousness, pulse rate, respiratory and blood pressure abnormalities, focal neurological findings, low GCS and PTS were more common in children aged >2 years and with neurological sequelae (p <0.05).
Conclusion: Physical examination findings, GCS, and PTS levels are useful tools in predicting the short- and long-term consequences of the injury.

Çocukluk Çağı Kafa Travmalarının Klinik ve Radyolojik Göstergelerinin Değerlendirilmesi

Amaç: Bu çalışmanın amacı, künt kafa travması nedeniyle çocuk acil servisine başvuran hastaların yaralanmaya bağlı klinik ve radyolojik bulgularını değerlendirmek; travmatik beyin yaralanmasının klinik işaretlerini ve uzun dönemde prognoza etkilerini belirlemektir.
Yöntem: Çocuk Acil Servisi’ne kafa travması nedeniyle başvuran olgular prospektif olarak incelendi. Olgularda Beyin tomografisi (BT) çekme kararı izleyen hekimin kararına bırakıldı. Olguların Glascow Koma (GKS) ve Pediatrik Travma Skorları (PTS) hesaplandı. Olgular hastaneden taburcu olduktan 6 ay sonra nörolojik olarak değerlendirildi.
Bulgular: Toplam 707 çocuk hasta [ortalama yaş: 59,8±42,6 ay; dağılım: 1 ay-13 yaş; 263 (%37,2) kız] prospektif olarak değerlendirildi. Yüz bir olguda (%45,9) patoloji saptandı [(epidural hematom, 14; subdural hematom,11; beyin ödemi, 36; intraserebral hematom, 6; subaraknoid kanama, 8; serebral kontüzyon, 22 ve kafa kırığı, 72 (%10,1)]. On yedi (2,4%) hasta operasyona alındı. Yedi (%1,4) olgu kaybedildi. İki yaşından küçüklerde kusma, takipne, fokal nörolojik bulgu, multitravma, GKS<15 ve düşük PTS saptananlarda travmatik beyin yaralanması daha sıktı (p<0,05). İki yaşından büyüklerde kusma, GKS<15 ve düşük PTS saptananlarda travmatik beyin yaralanması daha sıktı (p<0,05). Altıncı ayda iki yaşından küçük minör tavmalı hastalarda nörolojik sekel saptanmadı. İki yaşından büyüklerde travma sonrası bilinç kaybı öyküsü, nabız sayısı, solunum ve kan basıncı anormallikleri, fokal nörolojik bulgu, düşük GKS ve PTS nörolojik sekel kalanlarda daha sıktı (p<0.05).
Sonuç: Fizik bakı bulguları, GKS ve PTS düzeyleri yaralanmanın kısa ve uzun dönem sonuçlarını öngörmede faydalı araçlardır.