Geçmiş yüzyıldaki teknik ve bilimsel gelişmelerle, her ne kadar enfeksiyonların etyopatogenezi büyük oranda aydınlatılmış olsa da; günümüzde hala bir çok konu çok net değildir. Hocalarımızın “hastalık yoktur hasta vardır” sözü günümüzde de geçerliliğini korumaktadır. Çünkü enfeksiyonlarda patojenin virulansı kadar, konakçının immun cevabı da önem taşımakta ve hastalık seyri kişiye göre çok değişebilmektedir. Sitokin Fırtınası tam da konakçı cevabının çok fazla ön plana çıktığı bir hastalıklar grubunda görülmektedir. Bu nedenle daha çok Sitokin Fırtınası Sendromundan bahsedilir.
Sitokin Fırtınası Sendromu (Cytokine Storm Syndrome=CSS), faklı enflamatuar etyolojiler nedeniyle ortaya çıkıp; karşı konulamayacak kadar şiddetli sistemik enflamasyon, hemodinamik dengesizlik, çoklu organ yetmezliği ve potansiyel olarak ölüme kadar götüren bir hastalık grubudur. İlk olarak 2003 yılında viral etken olarak İnfluenzada görüldükten sonra, günümüzde Coronaviridea familyasından en son insanda hastalık yaptığı tespit edilen SARS-Cov, MERS-CoV ve SARS-CoV2’de CSS görülmüştür. Yeni bulunan SARS-CoV2, milyonları tehdit eden COVID-19 hastalığına neden olmaktadır. COVID-19 hastalığında kontrolsüz olarak salınan proenflamatuar medyatörler, akut respiratory distress syndrome (ARDS) ve sitokin fırtınası sendromuna neden olmaktadır.

Although the etiopathogenesis of infections has been largely illuminated by technical and scientific developments in the past century; many issues are still not clear today. The motto “there is no disease, there is a patient” expressed by our instructors is stil valid today. Because the immune response of the host is as important as the virulence of the pathogen in infections and course of the disease can vary a lot according to the individual Cytokine storm is seen exactly in a group of diseases where the host response is very prominent. For this reason, Cytokine Storm Syndrome (CSS) is mostly mentioned.
Cytokine Storm Syndrome (CSS) emerging due to different inflammatory etiologies; is an overwhelming systemic inflammation, hemodynamic imbalance, multiple organ failure, and potentially leading to death. After being first seen in Influenza in 2003 as a viral agent, CSS was seen in the most recent human diseases caused by SARS-Cov, MERS-CoV and SARS-CoV2 belonging to Coronaviridea family.The novel coronavirus SARS-CoV2 causes COVID-19, a pandemic threatening millions. Uncontrolled production of proinflammatory mediators contributes to acute respiratory distress syndrome (ARDS) and cytokine storm syndrome in COVID-19 disease.

GİRİŞ ve AMAÇ: Ventrogluteal enjeksiyona yönelik verilen eğitimin sağlık çalışanlarının intramüsküler enjeksiyonda ventrogluteal bölgenin kullanımına yönelik bilgi düzeyleri ve tercihleri üzerine etkisini belirlemektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu yarı deneysel bir çalışma ön-test son test deseninde yürütülmüştür. Çalışma özel bir hastanede Ocak-Eylül 2018 tarihinde 81 sağlık çalışanı ile yapılmıştır. Veriler litera- tür doğrultusunda oluşturulan bir soru formu ile toplanmıştır. Katılımcılar, anket formunu doldurduktan sonra gruplara ayrılmıştır. Her gruba 2 saatlik sınıf içi teorik ve maket üzerin- de birebir uygulamalı eğitim verilmiştir. Eğitimden sonra katılımcıların ventrogluteal enjek- siyona ilişkin yetkinlikleri araştırmacılar tarafından hazırlanan bir form ile değerlendirilmiştir. Altı ay sonra aynı soru formu ile ventrogluteal bölgenin kullanımına yönelik bilgi düzeyleri ve tercihleri yine değerlendirilmiştir.
BULGULAR: Katılımcıların eğitim sonrasında ventrogluteal bölgeye yönelik bilgi önermeleri 0ortalama doğru yanıt sayılarının arttığı görülmüştür. Eğitim öncesinde katılımcıların %60,5’inin ventrogluteal bölgeye enjeksiyon yapmadığı, eğitim sonrası ventrogluteal böl- geye enjeksiyon yapmayanların oranının %29,6’ya düştüğü belirlenmiştir. Eğitim öncesinde dorsagluteal bölgeyi tercih edenlerin %27,5’i eğitim sonrasında ventrogluteal bölgenin ilk tercih edecekleri bölge olduğunu belirtmişlerdir.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Eğitim sonrası ventrogluteal bölgeye enjeksiyon yapmak için yetkinlik almalarına rağmen beklenenden daha az kişinin İM enjeksiyonda ventrogluteal bölgeyi ilk tercih olarak seçtiği belirlenmiştir. Sonuç olarak, sağlık çalışanlarına hizmet içi eğitim verilmesi ve klinik uygulamalar sırasında ventrogluteal bölgeyi intramüsküler enjeksiyonlar için kullanmaları teşvik edilmelidir.

INTRODUCTION: This study is aimed to determine the effect of ventrogluteal injection training on the health professionals’ knowledge levels and preferences about the use of the ventroglu- teal region for intramuscular injections.
METHODS: The semi-experimental study was conducted as a pretest and post-test design. This study was performed at a private hospital between January and September 2018 with 81 health professionals. The data were collected with a questionnaire in line with the lit- erature. Participants were divided into two groups, after completion of questionnaire forms. Each group received 2 hours of in-service, and one-to-one theoretical and also practical training on models. After the training each participants’ level of proficiency on their ventrogluteal injections was evaluated with a form developed by the researchers. Six months later using the same questionnaire form their knowledge level and preferences on the use of ventrogluteal region for intramuscular injections were evaluated.
RESULTS: After the training, it was seen that the average number of correct answers about the information for the ventrogluteal region was increased. It was determined that 60.5% of the participants did not prefer to use the ventrogluteal region for injections before the
training, but this number was lowered to 29.6% after the training. In addition to this, the 27.5% who used the dorsogluteal region for injections before the training indicated that they would prefer the ventrogluteal region after the training.
DISCUSSION AND CONCLUSION: It was determined that less than expected number of professionals chose the ventrogluteal region as the first preference for IM injection despite the fact that the par- ticipants gained the proficiency for IM injection on ventrogluteal region after the training.
As a result, it is recommended that in-service training should be given to health profes- sionals and they should be encouraged to use the ventrogluteal region for intramuscular injections during clinical practices.

GİRİŞ ve AMAÇ: Geriye dönük, rastlantısal olarak, koroid pleksus ksantogranülomu (KPK) saptanan 75 erişkin hasta kontrastsız beyin bilgisayarlı tomografi (BT) ve kontrastlı beyin manyetik rezonans (MRG) görüntüleri ile değerlendirilmiştir. Bu çalışmada amacımız, KPK’nın görüntüleme özelliklerinin BT ve MRG ile belirlenmesi, difüzyon ağırlıklı görüntüleme (DAG) ve görünür difüzyon katsayısı (GDK) ile beyaz cevher ile KPK arasındaki farkı değerlendirip, KPK hastalarının takip ve tedavinin izleminde kullanılabilmesini sağlamaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışmada, 5-25 mm arası lezyonlar değerlendirildi. Tüm lezyonlarda BT ve MR görüntülerinde KPK ve beyaz cevher GDK ölçümleri yapıldı. İstatistik için bağımsız örneklem t testi kullanıldı. Kraniyal operasyon ve herhangi bir malignite öyküsü olan olgular metastaz olasılığı nedeniyle çalışma dışı bırakıldı.
BULGULAR: Kırk bir hastada iki taraflı, 34 hastada tek taraflı KPK saptandı. BT de, 21 hastada iki taraflı, 44 hastada tek taraflı KPK kalsifikasyonları izlendi. On hastada beyin BT de kalsifikasyon izlenmedi. Tüm lezyonların en geniş ve kalsifik olmayan kısımlarından GDK ölçümü yapıldı. GDK 1,33-1,69x10-3 mm2/s, ortalama değeri 1,48x10-3 mm2/s bulundu. Tüm olgularda GDK değeri beyaz cevherden düşük bulundu. Heterojen iç yapıdaki KPK izlenen olgularda GDK değeri, homojen görünümdeki olgulara göre, yüksek ve beyaz cevhere daha yakın bulundu.
TARTIŞMA ve SONUÇ: KPK tanısında GDK değeri tanıda yararlıdır. Sonuç olarak, GDK değeri takibi koroid pleksus kistleri tanı ve takibinde yararlıdır.

INTRODUCTION: Seventy-five adult patients with retrospectively detected incidental choroid plexus xanthogranulomas (CPX) were evaluated with non-contrast brain computed tomography (CT) and contrast-enhanced brain magnetic resonance imaging (MRI) images. In this study, we aim to determine the imaging properties of CPX with CT and MRI, to evaluate the difference between white matter and CPX with diffusion-weighted imaging (DWI) and apparent diffusion coefficient (ADC), and ensure its potential use in the follow-up and treatment of CPX patients.
METHODS: In this study, lesions between 5-25 mm were evaluated. CPX and white matter ADC measurements were performed on CT and MRI images in all lesions. An independent sample t-test was used for statistics. Cases with a history of cranial operation and any malignancy were excluded due to the possibility of metastasis.
RESULTS: Bilateral CPX was detected in 41 and unilateral CPX in 34 patients. On CT, bilateral CPX calcifications were observed in 21 and unilateral calcifications in 44 patients. Calcification was not observed in brain CT in 10 patients. ADC (apparent diffusion coefficients) measurement was made from the widest and non-calcific parts of all lesions. ADC measurements were between 1.33-1.69x10-3/mm2/s and the mean value was 1.48x10-3/mm2/s. In all cases, the ADC value was lower relative to the white matter. ADC value was found to be higher and closer to the white matter ADC values than cases with a homogenous appearance in CPX patients with heterogeneous internal structure.
DISCUSSION AND CONCLUSION: ADC value is useful in the diagnosis of CPX. In conclusion, the follow-up of the ADC value is useful in the diagnosis and follow-up of CPX.

GİRİŞ ve AMAÇ: Konjenital kalp hastalıklarının prenatal tanısının, postnatal tanıya göre daha iyi uzun dönem sonuçlar ve daha az mortalite oranlarıyla ilişkisi olduğuyla ilgili kanıtlar vardır. Bu çalışmada, izole kardiak anomalisi olan infantların, neonatal dönem sonuçları, operasyon veya girişim gereksinimi olup olmadıkları ve ilk 1 yaş içerisindeki mortalite sonuçları retrospektif olarak gösterilmeye çalışılmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışma, Nisan 2013 ile Aralık 2019 tarihleri arasında, Dokuz Eylül Üniversitesi Hastanesi Kadın Hastalıkları ve Doğum Anabilim Dalı ve Pediatrik Kardiyoloji Anabilim Dalında, antenatal dönemde izole fetal kardiyak anomali tanısı alan, doğumu ve doğum sonrası izlemi aynı merkezde gerçekleşen 47 hastanın, kayıtlarının retrospektif incelenmesi ile yapılmıştır.
BULGULAR: Merkezimizde doğum yapan hastaların, 36’sı sezaryenle, 11’i vajinal yolla doğumunu gerçekleştirmiştir. İki bebek düşük doğum ağırlığıyla dünyaya gelmiştir (<2500 g). Bu bebeklerde hipoplastik sol kalp ve fallot tetralojisi izlenmiştir. İzole kardiyak anomali ile doğan 47 yenidoğanın, 39’u doğum sonrası opere edilmiştir. Beş hastaya takip önerilmiştir. Geri kalan 3 bebek postpartum ilk 48 saat içerisinde ex olmuştur. Opere olan bebeklerde sağ kalım %59,5, genel sağ kalım %59,5’tir. İnfantların 1. dk. APGAR skoru ortalaması 7,8 (3-9); 5. dk. APGAR skoru ortalaması 9,0 (8-10)’dır. Ortalama operasyon günü, postpartum 3. gün, ortalama yenidoğan yatış süresi 12 gündür. 29 bebeğin preoperatif solunum desteği gereksinimi olmuş, 37 bebek prostaglandin E1 infüzyonu almıştır. Bir ay-1 yaş arası dönemde 3 bebeğe takip önerilmiş, 5 bebeğin bu dönemde operasyon gereksinimi olmuş ve 2 bebek bu dönemde ex olmuştur.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Konjenital kalp hastalıklarının prenatal olarak tanınması, doğumun üçüncü basamak merkezlerde planlanması, infantların, preoperatif dönemde stabil hale getirilmesi ve acil müdahalelerin yapılabilmesine olanak sağlamaktadır.

INTRODUCTION: Evidence shows that rather than postnatal diagnoses, prenatal diagnoses of congenital heart diseases are correlated with better long-term results and lower mortality rates. In this retrospective study, neonatal stage results of infants with isolated cardiac anomalies, their indications for operation or intervention (if any), and the mortality rates in the first age are attempted to be demonstrated.
METHODS: The study was conducted through the retrospective analysis of 47 patients who were diagnosed with fetal cardiac anomaly in the antenatal period, and monitored during natal and postnatal stages at the same center in the Departments of Obstetrics and Gynecology and Pediatric Cardiology of Dokuz Eylul University Hospital.
RESULTS: In our center 36 patients gave birth by cesarean section, and 11 patients by spontaneous vaginal delivery. Two low birthweight neonates were born (<2500 g), and these neonates were observed to have hypoplastic left heart and Fallot tetralogy. Thirty-nine of the 47 neonates born with isolated cardiac anomaly were operated after birth. Five patients were advised follow-ups. The remaining 3 neonates died within 48 hours after birth. Survival rate of the operated neonates was 59.5% and the general survival rate was 59.5%. Average 1, and 5-minute APGAR scores of the infants were 7.8 (3-9) and 9.0 (8-10), respectively The neonates were operated an average of 3 days after birth, and the average duration hospitalization of neonates were 12 days. Twenty-nine neonates needed preoperative respiratory support and 37 of them received prostaglandin E1 infusion. Follow-up was advised for 3 neonates within the first month and the first year. Five neonates needed operation during the specified period, and 2 neonates died.
DISCUSSION AND CONCLUSION: In conclusion, prenatal diagnosis of congenital heart diseases allows planning the delivery in tertiary care centers, stabilization of the infants in the preoperative period and realization of emergency intervention.

Oral teratom, hemen hemen yalnızca bebeklerde ve genellikle yenidoğanlarda görülen nadir bir konjenital tümördür. Canlı doğumların görülme sıklığı 1: 35.000 ile 1: 200.000 arasında değişmektedir. 6: 1 oranında kadın egemenliği vardır. Teratomlar baş ve boyun bölgesinde nadirdir ve tüm olguların %5’inden azını temsil eder.
Bu makalede, gebeliğin ikinci trimestrinde kliniğimize refere edilen ve ultrasonografik olarak teratom saptanan bir “nazofarengeal teratom” olgusu sunulmuştur.

Oral teratoma is a rare congenital tumor that occurs almost exclusively in infants, and usually in newborns. The incidence of live births ranges from 1: 35.000 to 1: 200.000. There is a female dominance ratio of 6: 1. Teratomas are rare in the head and neck region and represent less than 5% of all cases.
In this article, a case referred to our clinic in the second trimester of pregnancy and ultrasonographically diagnosed as teratoma is presented.