Son otuz yıl içinde yenidoğan ünitelerinde bakımın gelişmesi ile beraber çok düşük gestasyon haftasına sahip prematüre bebeklerin yaşam şansları artmış olup yenidoğan bakımının önemli bir parçası olan büyümenin izlemi prematüre bebekler için büyük önem taşımaya başlamıştır. Prematüre bebeklerin izleminde yalnızca vücut ağırlığı değil vücut kompozisyonunu izlemek ve beslenme durumunu değerlendirmek, büyümenin iyileştirilmesi için daha doğru bir yaklaşımdır. Büyüme izleminde kullanılan büyüme eğrileri evrenseldir, zamandan bağımsız bir popülasyonu ve bölgeyi temsil etmeyi amaçlamamaktadır. Günümüzde yaygın olarak kullanılmakta olan büyüme çizelgelerinin çoğu, prematüre bebeklerin izlemi ile oluşturulan referans çizgileridir ancak bu büyüme eğrileri seçilen bebeklerin ait olduğu toplumun ve zamanın beslenme verilerini de içeren bir yansımadır. Antenatal ölçümlere dayanılarak oluşturulan büyüme eğrilerinin postnatal yaşamı yansıtmaması ve fizyolojik değişiklikleri hesaba katamaması ile günümüzde kullanımı yaygın değildir. Büyüme eğrisi referans çizgilerinin üzerine bebeklerin ölçümlerinin çizilmesi ile büyüme hızının hesaplanmasına karşılık vücut ağırlığı, uzunluk ve baş çevresi ölçümleri için referans çizgisini ne kadar iyi takip ettiği ile daha sağlıklı bir büyüme değerlendirmesi yapılabilir.

With the development of care in neonatal units in the last thirty years, the survival chances of premature infants with very low gestational weeks have increased, and as a result, growth monitoring of premature infants is of great importance. In the follow-up of premature infants, monitoring not only body weight but also body composition and evaluating nutritional status is a more accurate approach for improving growth. The growth charts used in growth monitoring are universal and are not intended to represent a time-independent population or region. Most of the growth charts that are widely used today are reference lines created by the follow-up of premature infants, but these growth charts are a reflection of the society and time of the selected infants, including nutritional data. The use of growth charts based on antenatal measurements does not reflect postnatal life and cannot take into account physiological
changes. Although the growth rate is calculated by plotting the measurements of the infants on the growth chart, a healthier growth assessment can be made by how well it follows the reference line for weight, length and head circumference.

Amaç: Bu çalışmanın amacı, medikal tedaviye (MT) yanıt veren tubaovaryan abse (TOA) hastaları ile MT'nin başarısızlığı nedeniyle cerrahi girişim (SI) uygulanan hastaların klinik özelliklerini karşılaştırmaktır.
Yöntem: MT ile iyileşen hastalar Grup 1 (n=25, %55,6) ve cerrahi girişim gerektiren hastalar Grup 2 (n=20, %44,4) olarak tanımlandı. Absenin ultrason ile saptanan en büyük çapı (cm) kaydedildi. Kan üre azotu/albümin (A) oranı (BAR) ve C-reaktif protein (CRP)/albümin (A) oranı (CAR) hastaneye yatışın ilk günündeki laboratuvar testlerine göre hesaplandı.
Bulgular: BAR ve CAR, Grup 2'de daha yüksek olarak analiz edildi (p=0,3; p=0,5, sırasıyla). Grup 2'nin abse boyutu Grup 1'e göre istatistiksel olarak anlamlı derecede yüksekti (p=0,002). 5,8 cm'den büyük abse boyutu, MT başarısızlığını gösteren kesme noktası olarak hesaplandı (p=0,003). BAR 2,7 (p=0,3) ve CAR 35,6 (p=0,09) kesme noktaları cerrahi girişim gerektiren grubun göstergesiydi. Tek değişkenli ve çok değişkenli analize göre abse boyutu cerrahi girişim gerektirmeyi öngörmede bağımsız faktör olarak saptandı (p=0,01; p=0,03, sırasıyla).
Sonuç: Çalışmamız, BAR ve CAR'nin SI gerektiren TOA hastalarını tahmin etmede kullanılabileceğini düşündürmektedir. Bulgularımızı doğrulamak için prospektif kontrollü çalışmalara ihtiyaç vardır.

Objective: This study aimed to compare the clinical characteristics of patients with tuboovarian abscess who responded to medical treatment (MT) and those who underwent surgical intervention (SI) because of MT failure.
Methods: Patients who were cured by MT were defined as Group 1 (n=25, 55.6%) and patients requiring SI were defined as Group 2 (n=20, 44.4%). The largest diameter of the abscess (cm) detected by ultrasound was recorded. Blood urea nitrogen to albumin (A) ratio (BAR) and C-reactive protein (CRP) to albumin (A) ratio (CAR) calculated according to laboratory tests on the first day of hospitalization.
Results: BAR and CAR were analyzed higher in Group 2 (p=0.3; p=0.5, respectively). The abscess size of Group 2 was statistically significantly higher than that of Group 1 (p=0.002). Abscess size greater than 5.8 cm was calculated as the cut-off point indicating failure of MT (p=0.003). The cut-off points of BAR 2.7 (p=0.3) and CAR 35.6 (p=0.09) were indicators of SI. According to the univariate and multivariate analyses, abscess size was an independent factor for predicting SI (p=0.01; p=0.03, respectively).
Conclusion: Our study suggested that BAR and CAR may be used to predict candidates for SI. Future prospective controlled studies are required to confirm our findings.

Amaç: Bu retrospektif kohort çalışma, canlı doğum oranının (CDO) potansiyel öngörücüleri olarak tetikleme günü progesteron/toplam oosit sayısı (P/OTotal) ve progesteron/MII oosit sayısı (P/OMII) oranlarını araştırmaktadır.
Yöntem: 1 Mart 2010 ile 1 Kasım 2016 tarihleri arasında Sağlık Bilimleri Üniversitesi, İzmir Tepecik Eğitim ve Araştırma Hastanesi in vitro fertilizasyon (IVF) kliniğine başvuran ve GnRH antagonisti eşliğinde kontrollü over stimülasyonu sonrasında intrasitoplazmik sperm enjeksiyonu tedavisi uygulanan 1.258 infertil hastanın ilk siklusları incelenmiştir.
Bulgular: Serum P düzeyleri ≤0,5, 0,5-1,5 ve >1,5 ng/mL olan sikluslar için CDO sırasıyla %16,3 (50/307 siklus), %23,0 (180/783) ve %19,6 (33/168) olarak bulunmuştur. CDO, P düzeyi ≤0,5 ng/mL olan grupta, 0,5-1,5 ng/mL grubuna göre önemli ölçüde daha düşüktü. P düzeyi ≤0,5 ng/mL olan sikluslar hariç tutulduktan sonra, P/OTotal ve P/OMII oranlarının CDO'yu öngörmek için eğrinin altında kalan alan değerleri (sırasıyla 0,544, p=0,049; 0,552, p=0,022) anlamlı olarak saptanmıştır. Tek başına P düzeyi (0,509, p=0,686) anlamlı bir öngörücü olarak saptanmamıştır. Siklus özelliklerine göre düzenlenen ROC modellerinde, P/OTotal ve P/OMII oranı değerleri (sırasıyla 0,608, p<0,001; 0,610, p<0,001), P ve 1/O ya da P ve 1/MII gibi, parametreleri ayrı ayrı kullanmaktan daha güçlü veya daha zayıf bir öngörü performansı göstermemiştir (sırasıyla 0,610, p<0,001; 0,611, p<0,001).
Sonuç: CDO için P/OTotal ve P/OMII oranlarının öngörü performansı, ayrı parametreler olarak O, P ve MII kullanımıyla benzerdir. Sonuç olarak, bu oranlar uygun klinik belirteçler olarak kullanılabilir ve daha basit bir yorumlamaya sahip olma avantajına sahiptir.

Objective: This retrospective cohort study investigated trigger day progesterone to total oocyte count (P/OTotal) and progesterone to MII oocyte count (P/OMII) as potential predictors of live birth rate (LBR).
Methods: First cycles of 1,258 infertile patients who attended to the İzmir Tepecik Training and Research Hospital in vitro fertilization unit (IVF) between March 1, 2010 and November 1, 2016 and underwent intracytoplasmic sperm injection treatment following controlled ovarian stimulation + GnRH antagonist cycles with fresh embryo transfer were investigated.
Results: LBR for cycles with P levels ≤0.5, 0.5-1.5 and >1.5 ng/mL were 16.3% (50/307 cycles), 23.0% (180/783), and 19.6% (33/168), respectively. LBR was significantly lower in ≤0.5 ng/mL P level group than the 0.5-1.5 ng/mL group. After the exclusion of cycles with ≤0.5 ng/mL P level, P/OTotal and P/OMII ratios were found to have significant area under the curve values (0.544, p=0.049; 0.552, p=0.022, respectively) for predicting LBR, whereas P levels (0.509, p=0.686) on its own was not a significant predictor. In ROC models adjusted for cycle characteristics, P/OTotal and P/OMII ratio values showed neither better nor weaker prediction performance (0.608, p<0.001; 0.610, p<0.001, respectively) than using P and 1/O or P and 1/MII as separate parameters (0.610, p<0.001; 0.611, p<0.001, respectively).
Conclusion: The predictive performance of P/OTotal and P/OMII ratios for LBRs are similar when O, P, and MII are used as separate parameters. Consequently, these ratios can be used as feasible clinical markers and have the advantage of simpler interpretation.

Amaç: Akut karın ağrısı çocuk acil servislerine en sık başvuru sebeplerindendir ve bunlar içerisindeki en sık cerrahi nedeni akut apandisitler oluşturmaktadır. Çalışmamızda akut apandisit tanısında pediatrik apandisit skorlama sistemi ve karın ultrasonografisinin (USG) etkinliğinin saptanması amaçlanmıştır.
Yöntem: Çalışma 01.05.2020 ve 01.01.2021 tarihleri arasında tamamlanmıştır. Çocuk acil servisine başvuran ve akut apandisit ön tanısı ile çocuk cerrahisi tarafından opere edilen hastalar çalışma evrenini oluşturmaktadır. Çalışma evreni 182 olgudan oluşmaktadır. Veriler retrospektif olarak hasta kayıtlarından toplanmıştır.
Bulgular: Olguların %64,8'i (118) erkekti. PAS için cut-off değer 7 alındığında sensivitesi %37,3 spesifitesi ise %75 olarak bulundu. USG'de apandisit bulgusu olanların (6,01±1,65) olmayanlara göre (4,46±1,19) PAS skoru daha yüksek bulunmuştur (p=0,001). Otuz sekiz hastaya abdominal tomografi çekilmiş, 27 olguda apandisit bulgusu saptanmıştır. Patoloji sonuçları incelendiğinde 17 olguda komplike apandisit mevcut iken, 8 olguda negatif apendektomi yapılmıştı.
Sonuç: Çocuklarda akut apandisit tanısında çeşitli skorlama sitemleri geliştirilmişitr. Pediatrik apandisit skorlama sistemi için farklı çalışmalarda farklı cut-off değerleri kullanılmıştır. Çalışmamızda literatüre göre PAS özgüllük ve duyarlılığının düşük saptanması nedeni ile görüntüleme sonuçları ile PAS arasındaki ilişki incelenmiştir. Tanı için PAS ve USG'nin birlikte kullanılmasının uygun olabileceği düşünülmektedir.

Objective: Acute abdominal pain is one of the most common reasons for applying to pediatric emergency services. Acute appendicitis is the most common cause of surgery for acute abdominal pain. In our study, we determined the effectiveness of the Pediatric Appendicitis Scoring System and abdominal ultrasonography (USG) in the diagnosis of acute appendicitis.
Methods: The study population consisted of patients who applied to the pediatric surgery service, were diagnosed with acute appendicitis, and underwent surgery. The files of the patients were retrospectively analyzed between 01.05.2020 and 01.01.2021, and data were obtained. The study population consisted of 182 patients.
Results: A total of 64.8% (n=118) of the cases were male. When the cut-off value was 7 for pediatric appendicitis score (PAS), the sensitivity was 37.3% and the specificity was 75%. The PAS score was found to be higher in those with appendicitis findings (6.01±1.65) on USG than in those without (4.46±1.19) (p=0.001). Abdominal tomography was performed in 38 patients, and appendicitis was detected in 27 patients. When the pathology results were examined, complicated appendicitis was detected in 17 cases, and negative appendectomy was performed in 8 cases.
Conclusion: Various scoring systems have been developed to diagnose acute appendicitis in children. For the PAS system, different cut-off values were used in different studies. In our study, the relationship between imaging results and PAS was examined because of the low specificity and sensitivity compared with the literature. it may be appropriate to use PAS and USG together for diagnosis.

Amaç: RIFLE sınıflaması, akut böbrek hasarı (ABH) olan hastalarda renal replasman tedavisine (RRT) ne zaman başlanacağına karar vermede yaygın olarak kullanılmaktadır. Bu çalışmada, yoğun bakım ünitesi (YBÜ) ABH'nin sıklığını, etiyolojisini, mortalite ve morbiditeye etkilerini ve sürekli RRT zamanlamasının sağkalım ile ilişkisini RIFLE sınıflamasını kullanarak incelemeyi amaçladık.
Yöntem: 2012-2013 yılları arasında YBÜ'de yatan 291 hasta etik kurul onayı alındıktan sonra retrospektif olarak incelendi. Daha önce böbrek yetmezliği veya böbrek nakli olan hastalar ile 18 yaş altı ve YBÜ'de 24 saatten daha az yatan hastalar çalışma dışı bırakıldı. Hastaların klinik, laboratuvar ve demografik verileri ve sağkalımları değerlendirildi.
Bulgular: RIFLE sınıflamasına göre 244 hastanın %27'sinde (n=67) YBÜ'ye yatıştan sonraki ilk 24 saat içinde ABH saptandı. Altmış yedi hastanın %47,7'si (n=32) sepsis ile izlenirken, %52,2'si (n=35) sepsis dışı nedenlerle yatırılmıştı. ABH olan hastalarda mortalite %64,1 iken, ABH olmayan hastalarda mortalite %25,9 idi. RIFLE evreleri arasında mortalite açısından anlamlı fark vardı. Akut Fizyolojik ve Kronik Sağlık Değerlendirmesi-II skoru ile korele idi.
Sonuç: RIFLE sınıflaması, YBÜ hastalarında hastane mortalitesi ve kısa dönem prognoz için tahmin sağlayabilir. Ayrıca RRT'de zamanlama kararı için yol gösterici olabilir.

Objective: The RIFLE classification is widely used to decide when to start renal replacement therapy (RRT) in patients with acute kidney injury (AKI). In this study, we aimed to examine the frequency, etiology, and effects of mortality and morbidity of AKI in intensive care unit (ICU), and whether the timing of continuous RRT is associated with survival using the RIFLE classification.
Methods: Two hundred-ninety one patients hospitalized in the ICU between 2012 and 2013 were retrospectively analyzed after the approval of the ethics committee. Patients with previous kidney failure or kidney transplantation, those under the age of 18, and those who were hospitalized in the ICU for 24 h were excluded from the study. The clinical, laboratory, and demographic data of the patients and their survival were evaluated.
Results: AKI was detected in 27% (n=67) of 244 patients, according to the RIFLE classification, within the first 24 h of admission to the ICU. While 47.7% (n=32) of 67 patients were followed up with sepsis and 52.2% (n=35) had non-sepsis causes. While patients with AKI had 64.1% mortality, the mortality of patients without AKI was 25.9%. There was also a significant difference in mortality between the RIFLE stages. It was correlated with the Acute Physiological and Chronic Health Evaluation-II score. Conclusion: RIFLE classification can predict hospital mortality and short-term prognosis in patients with sepsis in the ICU.

Amaç: Remisyon dönemindeki inflamatuvar bağırsak hastalığı (İBH) olan çocuk ve adölesanların beslenme durumunu saptamak ve Akdeniz diyetine uyumlarını değerlendirmektir.
Yöntem: Çalışma, 7-18 yaş arası İBH tanısı ile takipli remisyon dönemindeki 43 hasta (34 ülseratif kolit, 9 Crohn) ile gerçekleştirilmiştir. Çalışma verileri yüz yüze görüşme tekniği uygulanarak bir anket formu aracılığı ile elde edilmiştir. Besin alımını değerlendirmek için üç günlük besin tüketim kaydı alınmıştır. Hastaların Akdeniz diyetine uyumlarını değerlendirmek için Akdeniz Diyeti Kalite İndeksi (KIDMED) kullanılmıştır. Hastaların vücut bileşim analizi ve bazı antropometrik ölçümleri araştırmacılar tarafından yapılmıştır. Biyokimyasal parametreler hasta dosyasından kaydedilmiştir.
Bulgular: Hastaların %18,6'sının hafif şişman veya obez, %4,7'sinin çok zayıf, yaşa göre boy uzunluğu z-skoruna göre %4,7'sinin bodur ve %14'ünün kısa olduğu belirlenmiştir. KIDMED puanlarına göre hastaların %27,9'u Akdeniz diyet uyumu “kötü”, %65,1'i “orta”, %7'si “iyi” olarak sınıflandırılmıştır. Hastaların %41,9'unda sitofobi olduğu belirlenmiştir. Hastaların Akdeniz diyet uyumlarına göre biyokimyasal parametre ve antropometrik ölçüm değerlerinde istatistiksel açıdan anlamlı fark saptanmamıştır (p>0,05). Hastaların günlük enerji, posa, B6 vitamini, E vitamini, C vitamini, folat, potasyum, kalsiyum, magnezyum, çinko ve demir alımlarının gereksinimin oldukça altında olduğu belirlenmiştir.
Sonuç: Bu çalışma remisyondaki İBH'li çocuklarda bodurluk riskinin yüksek, zayıflıktan ziyade hafif şişmanlık ve obezitenin yaygın ve Akdeniz diyetine uyumun düşük olduğunu gösterdi.

Objective: The aim of this study was to determine the nutritional status of children and adolescents with inflammatory bowel disease (IBD) in remission and to evaluate their adherence to the Mediterranean diet.
Methods: The study was conducted with 43 patients aged 7-18 years in remission with a diagnosis of IBD. The study data were obtained through a questionnaire form by applying the face-to-face interview technique. Three-day food consumption records were taken to evaluate food intake. The Mediterranean Diet Quality Index (KIDMED) was used to evaluate patients' adherence to the Mediterranean diet. Body composition analysis and some anthropometric measurements of the patients were made by the researchers. Biochemical parameters were recorded from the patient file.
Results: It was determined that 18.6% of the patients were overweight or obese, 4.7% were very thin, and 4.7% were stunted and 14% were short according to the height-for-age Z-score. According to KIDMED scores, 27.9% of the patients were classified as “poor”, 65.1% “moderate”, 7% “good”. It was determined that 41.9% of the patients had cytophobia. There was no statistically significant difference in biochemical and anthropometric parameters according to the Mediterranean diet compliance (p>0.05). The daily energy, fiber, vitamin B6, vitamin E, vitamin C, folate, potassium, calcium, magnesium, zinc and iron intakes of the patients were quite below the requirement.
Conclusion: This study showed that children with IBD in remission are at high risk of stunting, overweight and obesity rather than underweight are common, and adherence to the Mediterranean diet is low.

Amaç: Yenidoğan döneminde konjenital kalp hastalığı nedeniyle ameliyat edilen hastaların uygun beslenme desteği alabilmeleri, morbidite ve büyümeyi olumlu şekilde etkiler. Bu çalışmada amacımız, postoperatif dönemde enteral beslenme karakteristiklerinin belirlenmesi, oral beslenmedeki güçlükler ve engellerin belirlenmesi ve buradan elde edilen verilerle beslenme kılavuzunun oluşturulmasıdır.
Yöntem: Ocak 2012-Aralık 2014 tarihleri arasında büyük arter transpozisyonu tanısı alan ve ameliyat edilen 87 hasta retrospektif olarak değerlendirildi. Olguların ortalama yaşı 9,37±5,73 gündü (3-30 gün). Ameliyat öncesi, ameliyat sırası ve ameliyat sonrası parametreler kaydedildi.
Bulgular: Yoğun bakım izlemi sırasında tam enteral beslenmeye geçiş zamanını uzatan ya da beslenmenin kesintiye uğramasına neden olan faktörler belirlendi. İlk 24 saatte tüm hastalarda enteral beslenmeye başlanabildi. Tam olarak enteral beslenmeye ortalama 3,3 günde geçilebildi. Gastrik rezidü hastaların %63,2'sinde görüldü ve beslenmenin atlanmasına neden olan önemli faktörler arasındaydı. Gastrik rezidüsü olan hastalarda tam enteral beslenmeye geçiş uzadı, beslenmenin atlanması ve beslenmeye ara verilme sıklığı arttı. Beslenmeye ara verilmek zorunda kalınan hastalarda tam enteral beslenmeye geçiş süresinin daha uzun olduğu görüldü.
Sonuç: Cerrahi sonrası erken dönemde enteral beslenmeye başlamanın, hastanede yatış süresinin kısalmasına, yardımcı beslenme tekniklerine ihtiyaç duyulmadan taburculuğun sağlanabilmesine ve taburculuk sonrası evde bakım sırasında beslenme güçlüklerinin azalmasına katkıda bulunduğuna inanmaktayız.

Objective: Appropriate nutritional support has positive effects on both the growth and morbidity of patients who have undergone surgery due to congenital heart disease during their neonatal period. The aims of this study were to determine enteral feeding characteristics throughout the post-operative period, to define difficulties and obstacles in oral feeding, and to establish dietary guidelines based on the acquired data.
Methods: From January 2012 to December 2014, 87 patients were retrospectively evaluated. All patients were diagnosed with transposition of the great arteries and were operated on during their neonatal periods. The median age of the cases was 9.37±5.73 5.73 days (3-30 days). Pre-operative, intraoperative, and post-operative parameters were recorded.
Results: During the intensive care unit stay, factors that delayed the transition to full enteral feeding or resulted in the discontinuation of feeding were identified. Enteral feeding was applicable to all patients within the first 24 h. Full enteral feeding was achieved at a median of 3.3 days. Gastric residual was observed in 63.2% of the patients; this was considered to be one of the major reasons for stopping feeding. In patients with gastric residual, transition to full enteral feeding was delayed, and the frequency of interruption and discontinuation of feeding increased. It was observed that patients with feeding discontinuations had longer periods of transition to full enteral feeding.
Conclusion: It is believed that early post-operative enteral feeding contributes to shortening the hospitalization stay, to providing discharge without the requirement of feeding support, and to reducing post-discharge homecare feeding difficulties.

Amaç: Ekstübasyon uygulaması için kanıt temeli sınırlıdır, bu nedenle bu konudaki bazı öneriler kaçınılmaz olarak geleneksel alışkanlıklara ve uzman görüşüne dayanmaktadır. Bu çalışmayı ekstübasyonda kafın indirilmesi ile ilgili tartışmalara objektif bir yorum sağlamak için düzenledik. Amacımız hava yolu cerrahisi geçiren hastalarda trakeal ekstübasyonda kafın yarıya kadar indirilmesinin ve pozitif hava yolu basıncının korunmasının sonuçlarını ortaya koymaktır.
Yöntem: Bu çalışma yerel etik kurul tarafından onaylandı ve Helsinki Deklarasyonu'ndaki etik standartlara uygun olarak yapıldı. Yazılı bilgilendirilmiş onam alındı. Hastalar kapalı zarf tekniği kullanılarak iki gruptan birine randomize edildi. Kontrol grubundaki hastalar konvansiyonel yöntemle ekstübe edildi. Çalışma grubunda basınç ayar valfi 20-30 cmH2O olarak ayarlandı ve ekstübasyona kadar pozitif basınç korundu. Kaf basıncı ölçüldükten sonra kafın havası yarıya indirildi ve trakeal tüp çıkarıldı.
Bulgular: Çalışmaya toplam 68 hasta dahil edildi. Öksürük dışındaki komplikasyonlar açısından gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu.
Sonuç: Bu çalışmada en önemli bulgu öksürük dışında ekstübasyonun komplikasyonları açısından iki grup arasında istatistiksel olarak anlamlı fark olmamasıdır. Bu sonuç, temel endişenin havası tam inmemiş kaf ile larinks yaralanması olduğu düşünüldüğünde oldukça değerlidir. Çalışma grubundaki düşük öksürük insidansını, yarı sönük kaf tarafından irritan maddelerin atılımının kolaylaştırmasına ve pozitif basınçın sebep olduğu kaf proksimaline doğru olan basınç gradyanına bağladık. İndirilmemiş kaf ve pozitif basınç ile ekstübasyon sonrası laringeal yaralanma ile ilgili net veriler bulunmamakla birlikte, çalışmamıza dayanarak avantajları ve geleneksel uygulamanın potansiyel eksiklikleri göz önüne alındığında, bu tekniğin günlük pratiğe getirilmesi mantıklıdır.

Objective: The evidence base for extubation is limited, and some recommendations are based on traditional habits and expert opinion. We organized this study to provide an objective interpretation of the discussions regarding cuff deflation in extubation. Our aim was to reveal the results of maintaining positive airway pressure until tracheal extubation and removing the endotracheal tube with the halfdeflated cuff.
Methods: This study was approved by the local ethics committee and performed in accordance with the ethical standards of the Declaration of Helsinki. Written informed consent was obtained from the patient. Patients were randomized to one of two groups using a sealed envelope technique. In the control group, patients were extubated using the conventional method. In the study group, the pressure adjustment valve was set to 20-30 cmH2O, and positive pressure was maintained until extubation. After measuring the cuff pressure, the cuff was half-deflated, and the tracheal tube was removed.
Results: A total of 68 patients were included. There was no statistically significant difference between the groups in terms of complications except coughing.
Conclusion: The most important finding was the lack of a statistically significant difference between the two groups in terms of complications of extubation, except cough. This result is valuable because the main concern is laryngeal injury by a half-deflated cuff. We attributed the low incidence of cough to the excretion of irritants and the pressure gradient across the cuff after positive pressure. While there is a lack of clear data on laryngeal injury with an undeflated cuff, considering its advantages, it is reasonable to introduce this technique into daily practice.

Amaç: Karbonmonoksit (CO) zehirlenmesi, hücrelere oksijen taşınımın azaldığı ve sunumunun bozulduğu bir durumdur. CO zehirlenmesindeki doku hipoksisinin, oksidatif strese yol açtığı ve inflamasyonu uyardığı bilinmektedir. Son yıllarda yapılan çalışmalarda kırmızı hücre dağılım genişliğinin (RDW) birçok hastalıkla ilişkili olduğu gösterilmiştir. Literatürde, RDW ile ilgili birçok çalışma olmasına rağmen CO zehirlenmesi ile RDW arasındaki ilişkiyi değerlendiren çok az çalışma bulunmaktadır. Çalışmamızın amacı; CO zehirlenmesi ile RDW arasında ilişki olup olmadığını araştırmaktır.
Yöntem: Retrospektif olan bu çalışmaya, acil servise başvuran CO zehirlenmesi tanısı konulmuş, kan gazı ölçümlerinde karboksihemoglobin (COHb) düzeyi ≥%5 olan, 18 yaş üzeri erişkin olgular alındı. Çalışmaya dahil edilen olguların yaş, cinsiyet, kan gazlarındaki COHb düzeyleri, tam kan sayımı parametreleri, CO zehirlenmesi ve etkileri nedeniyle istenen konsültasyonları, hiperbarik oksijen (HBO) tedavisi alıp almadıkları ve sonlanımları kayıt altına alındı. Çalışmaya dahil edilen olgu grubunun RDW düzeylerinde CO zehirlenmesi ile ilişkilendirilebilecek bir değişiklik olup olmadığı belirlenen kontrol grubu ile karşılaştırılarak araştırıldı.
Bulgular: Çalışmaya 59 olgu dahil edildi. Olgu grubunun RDW ortalaması (13,61±1,12), kontrol grubunun RDW ortalamasından (12,99±0,59) istatistiksel olarak yüksek bulundu (p<0,001). Olgu grubunun COHb düzeyleri ile RDW düzeyleri arasında pozitif yönde çok düşük düzeyde korelasyon olmasına karşılık istatistiksel olarak anlamlı olmadığı saptandı (r=0,157, p=0,235). Olgu grubundan HBO tedavisi alanlar ile almayanlar arasında RDW ortalamaları açısından fark saptanmadı. Olgu grubunun beyaz kan hücresi (WBC) (p<0,001), nötrofil (p<0,001), nötrofil/lenfosit oranı (p<0,001) ortalamaları kontrol grubunun ortalamalarından anlamlı düzeyde yüksek bulundu.
Sonuç: CO zehirlenmesinin temelindeki hipoksinin oksidatif strese yol açarak inflamatuvar süreci uyarabildiği bununla ilişkili olarak RDW, WBC, nötrofil düzeylerinde artışa neden olduğu görülmüştür.

Objective: Carbon monoxide (CO) poisoning is a condition which oxygen transport is reduced and presentation is impaired. Red cell distribution width (RDW) is associated with many diseases. Although there are many studies on RDW in the literature, there are very few studies evaluating the relationship between CO poisoning and RDW. The aim of our study is to investigate whether relationship between CO poisoning and RDW.
Methods: Patients who applied to the emergency service, CO poisoning was diagnosed, their age 18 years and over, their blood gas measurements showed a carboxyhemoglobin (COHb) level of ≥5%, were taken in this retrospective study. It was recorded that research participants' age, sex, COHb levels in blood gases, hemogram, consultation due to CO poisoning and effects, whether taken hyperbaric oxygen (HBO) and its outcomes. Whether there was a change that could be attributed to CO poisoning at the RDW levels was investigated.
Results: Fifty-nine cases were included in the study. The mean RDW of the study group (13.61±1.12) was higher than that of the control group (12.99±0.59) (p<0.001). There was a very low correlation between COHb levels and RDW levels in the case group (r=0.157, p=0,235). There was no difference between patients with HBO and those without HBO treatment in terms of RDW averages. White blood cell (WBC) (p<0.001), neutrophil (p<0.001) and neutrophil/lymphocyte (p<0.001) averages of the study group were higher.
Conclusion: Hypoxia, the basis of CO poisoning, can induce oxidative stress and stimulate the inflammatory process, resulting in an increase in WBC, neutrophil, and RDW levels.

Amaç: Bu çalışmanın amacı hemşirelerin genel afete hazırlık durumlarını ve etkileyen faktörleri belirlemektir.
Yöntem: Tanımlayıcı ve kesitsel tipteki araştırma, Mayıs-Aralık 2022 arasında İzmir ilindeki bir eğitim ve araştırma hastanesinde yürütülmüştür. Araştırma hastanenin tüm birimlerinde çalışan 211 hemşire ile gerçekleştirilmiştir. Verilerin toplanmasında “Hemşire Tanıtım Formu” ve “Genel Afete Hazırlık Ölçeği” kullanılmıştır. Verilerin analizinde tanımlayıcı istatistikler, gruplar arasındaki farklılıkları belirlemek için one-way ANOVA, Kruskal-Wallis, Mann-Whitney U ve bağımsız gruplarda t-testi kullanılmıştır.
Bulgular: Araştırmaya katılan hemşirelerin yaş ortalaması 36,26±8,52 olup, %93,4'ü kadındır. Hemşirelerin %46,4'ü Hastane Afet ve Acil Durum Planını (HAP) bildiğini ancak okumadığını, %87,2'si HAP'de görevi olmadığını bildirmiştir. Hemşirelerin %43,1'i HAP'ye ilişkin eğitimi aldığını bildirmiştir. Hemşirelerin %29,9'u meslek yaşamında hiç afet ve/veya olağan dışı durumlarda görev aldığını ifade etmiştir. Hemşirelerin genel afete hazırlık ölçeğinden aldıkları toplam puan ortalaması 90,63±7,23 saptanmıştır. Hemşirelerin genel afete hazırlıkları ile medeni durumu (t=-1,919; p<0,05), eğitim düzeyi (KW=14,683; p<0,05), HAP'de görevli olma (U=3105,00; p<0,05), HAP'deki görevini ve pozisyonunu bilme (U=2538,50; p<0,05), HAP'nin süresini bilme (U=1927,50; p<0,05), afet eğitimi (t=-0,445; p<0,05) ve önceki afet deneyimi (t=-0,626; p<0,05) arasında istatistiksel açıdan anlamlı bir ilişki saptanmıştır.
Sonuç: Hemşirelerin genel afete hazırlıkları orta düzeye yakın bulunmuştur. Ölçek alt boyut puanları incelendiğinde hemşirelerin en yüksek puanı öz yeterlilik, en düşük puanı ise algılanan ciddiyet puanından aldıkları saptanmıştır. Hemşirelerin genel afete hazırlıkları ile medeni durumu, eğitim düzeyi, HAP'de görevli olma, HAP'deki görevini/pozisyonunu bilme, HAP süresini bilme, önceki afet deneyimi ve eğitimi gibi faktörler arasında istatistiksel açıdan anlamlı bir ilişki saptanmıştır.

Objective: The aim of this study was to assess the general disaster preparedness of nurses and to determine the factors affecting the effects.
Methods: The descriptive and cross-sectional study was conducted between May and December 2022. It was conducted in a training and research hospital in İzmir province. The study was conducted with 211 nurses working in all units of the hospital. “Nurse Introduction Form” and “General Disaster Preparedness Scale” was used. In the analysis of the data, descriptive statistics, groups one-way ANOVA, Kruskal-Wallis, Mann-Whitney U and t-test in independent groups were used.
Results: The mean age of the nurses who participated in the study was 36.26±8.52 years and 93.4% were female. 46.4% of the nurses reported that they knew the hospital disaster plan but had not read it, and 87.2% reported that they had no role in the hospital disaster plan. 43.1% of the nurses reported that they received hospital disaster plan training. 29.9% of the nurses stated that they had ever been involved in disasters and/or extraordinary situations in their professional life. The mean total score of the nurses on the general disaster preparedness scale was 90.63±7.23. Nurses' general disaster preparedness and marital status (t=-1.919; p<0.05), educational level (KW=14.683; p<0.05), being assigned in the hospital disaster plan (U=3105.00; p<0.05), knowing the hospital disaster plan duty and position (U=2538. 50; p<0.05), knowing the duration of hospital disaster plan (U=1927.50; p<0.05), disaster training (t=-0.445; p<0.05) and previous disaster experience (t=-0.626; p<0.05).
Conclusion: The general disaster preparedness of the nurses was found to be close to medium level. When the sub-dimension scores of the scale were analyzed, it was found that nurses received the highest score from self-efficacy and the lowest score from perceived seriousness. A statistically significant relationship was found between the general disaster preparedness of nurses and factors such as marital status, education level, being in charge of hospital disaster plan, knowing the hospital disaster plan task/position, knowing the duration of hospital disaster plan, previous disaster experience and education.

Amaç: Klinik laboratuvarlarda analitik süreçle birlikte preanalitik ve postanalitik süreçlerde de hata kaynaklarının en aza indirilmesi amaçlanır. En yaygın hatalar preanalitik süreç hatalarıdır ve numune toplama sırasında sıklıkla karşılaşılır. Kaliteli ve güvenilir test sonuçları için numune alınan tüplerin doğrulanması önemlidir ve preanalitik hataların azaltılmasına yardımcı olur. Halihazırda laboratuvarımızda HbA1c ölçümü için kullandığımız K2-EDTA BD Vacutainer tüp ile başka bir üreticinin iki farklı marka EDTA tüpünün HbA1c sonuçlarının karşılaştırılması amaçlandı.
Yöntem: Diabetes mellituslu 29 hasta, prediyabetli 20 hasta ve görünürde sağlıklı 29 kişiden eş zamanlı olarak üç farklı EDTA tüpüne (K2-EDTA BD Vacutainer, K2-EDTA Samplix ve K3-EDTA Vacuette) kan alındı. Bias %'si klinik anlamlılık açısından hesaplandı ve CLIA % bias hedefine (%1,5) göre değerlendirildi.
Bulgular: K2-EDTA BD Vacutainer, K2-EDTA Samplix ve K3-EDTA Vacuette tüplerinin HbA1c düzeylerinin ortanca (çeyrekler arası aralık) değerleri aynıydı ve %6,0 (5,5-7,6) idi. BD Vacutainer, Samplix ve Vacuette tüplerinin HbA1c sonuçları arasında istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu (p=0,980). Hesaplanan % bias değerleri <%0,3 idi.
Sonuç: K2-EDTA BD Vacutainer, K2-EDTA Samplix ve K3-EDTA Vacuette tüplerinin HbA1c sonuçları arasında klinik ve istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmadı ve performans hedefini karşıladıkları görüldü. HbA1c ölçümünde K2-EDTA ve K3-EDTA ayrımı gözetmeksizin bu 3 farklı marka tüpün eş zamanlı ve güvenle birbirinin yerine kullanılabileceğini düşünüyoruz.

Objective: In clinical laboratories, it is aimed to minimize the sources of error in pre- and postanalytical processes along with the analytical process. The most common errors are pre-analytical process errors, which are frequently encountered during sample collection. For quality and reliable test results, the validation of sampled tubes is important and helps reduce pre-analytical errors. This study aimed to compare the HbA1c results of the K2-EDTA BD Vacutainer tube that we currently use for HbA1c measurement in our laboratory and two different brands of EDTA tubes from another manufacturer.
Methods: Blood was drawn simultaneously from 29 patients with diabetes mellitus, 20 with prediabetes, and 29 apparently healthy individuals into three different EDTA tubes (K2-EDTA BD Vacutainer, K2-EDTA Samplix, and K3-EDTA Vacuette). The bias% was calculated for clinical significance and evaluated according to the CLIA bias% target (1.5%).
Results: The median (interquartile range) values of HbA1c levels of K2-EDTA BD Vacutainer, K2-EDTA Samplix, and K3-EDTA Vacuette tubes were the same and were 6.0% (5.5-7.6). There was no statistically significant difference between the HbA1c results of the BD Vacutainer, Samplix, and Vacuette tubes (p=0.980). The calculated bias% values were <0.3%.
Conclusion: There was no clinically or statistically significant difference between the HbA1c results of K2-EDTA BD Vacutainer, K2-EDTA Samplix, and K3-EDTA Vacuette tubes, and they were observed to meet the performance target. We believe that these 3 different brands of tubes can be used simultaneously and safely interchangeably, regardless of the distinction between K2-EDTA and K3-EDTA in HbA1c measurement.

Amaç: Bu çalışmada, yenidoğan yoğun bakım (YDYB) ünitesinde yatan, 32 haftadan küçük ileri derecede prematüre bebeklerde, antibiyotik emdirilmiş periferik venöz kateterler (antibiyotik emdirilmiş-PICC) ile standart PICC kateterlerin karşılaştırması amaçladı.
Yöntem: Retrospektif gözlemsel bu çalışmaya, 2021-2022 yılları arasında YDYB ünitesinde yatan 32 haftadan küçük, PICC kateter kullanılan bebekler alındı.
Bulgular: Çalışmaya alınan toplam 58 bebeğin ortalama gebelik haftası 26±3 hafta ve ortalama doğum ağırlığı 784±289 gramdı. Kateter yerleştirme sırasındaki ortalama yaş 17,6±11 gün, ortalama kateter kullanım süresin 12,3±6,4 gündü. 58 bebeğin 23'ünde antibiyotik emdirilmiş PICC kateter kullanılırken, 35 bebekte standart PICC kateter kullanılmıştı. Standart ve antibiyotik emdirilmiş kateter kullanılan bebekler arasında ortama doğum haftası, doğum ağırlığı, cinsiyet, kateter takılış sırasında yaş açısından fark yok iken, kateter kullanım süresi antibiyotik emdirilmiş PICC grubunda daha uzundu (14,6±6,5 güne karşılık 11±5,9 gün, p=0,03). Tedavinin tamamlanmasıyla birlikte planlı kateter çıkartma oranı antibiyotik emdirilmiş PICC kateter grubunda daha yüksekti (antibiyotik emdirilmiş PICC kateter grubunda %65,2, standart PICC kateter grubunda %34,3, p<0,05). Çalışma örneğimizde kateter ilişkili kan dolaşımı enfeksiyonu (KİKDE) oranı 1.000 kateter günü başına 11/721 (%1,52) olarak tespit edildi. Antibiyotik emdirilmiş PICC grubunda KİKDE oranı 1.000 kateter günü başına 3/336 (%0,89) iken, konvansiyonel PICC grubunda KİKDE oranı 1.000 kateter günü başına 8/385 (%2) olarak tespit edildi (p=0,165).
Sonuç: İleri derecede prematüre bebeklerde, standart ve antibiyotik emdirilmiş PICC kateter kullanımı karşılaştırıldığında, antibiyotik emdirilmiş kateter kullanımının KİKDE'yi anlamlı derecede azaltmadığı, bununla birlikte antibiyotik emdirilmiş PICC kateter grubunda kateter kullanım süresinin daha uzun olduğu ve tedavinin tamamlanmasıyla birlikte planlı kateter çıkartma oranının daha yüksek olduğu tespit edilmiştir.

Objective: In the present study, the purpose was to investigate and compare the use of antimicrobialimpregnated peripherally inserted central venous catheters (PICC) and standard PICC catheters in premature infants who are hospitalized in neonatal intensive care units (NICUs).
Methods: The infants, who were younger than 32 weeks, and who were treated with PICC catheters were included in this retrospective observational study.
Results: The 58 infants included in the study. Antimicrobial-impregnated PICC catheter was used for 23 infants and standard PICC catheters were used for 35 infants. Although no difference was detected between the groups regarding the week of birth, birth weight, gender, and age at catheter insertion, the duration of catheter use was longer in the antimicrobial-impregnated PICC group (14.6±6.5 days vs. 11±5.9 days, p=0.03). When the groups were compared in terms of the reasons for catheter termination, the rate of planned catheter removal upon completion of treatment was 65.2% in the antimicrobial-impregnated PICC catheter group, and it was 34.3% in the standard PICC catheter group (p<0.05). The central line bloodstream infection (CLABSI) rate was 3/336 (0.89%) per 1.000 catheter days in the antimicrobial-impregnated PICC group, and the CLABSI rate was 8/385 (2%) per 1.000 catheter days in the standard PICC group (p=0.165).
Conclusion: Antimicrobial-impregnated PICC catheters did not statistically significantly reduce CLABSI in premature infants in the NICU when compared with standard PICC catheters; however, the rate of planned catheter removal was found to be higher in the antimicrobial-impregnated PICC catheter group.

Amaç: Bu çalışmada, deprem bölgesinde çalışan ve çalışmayan sağlık çalışanlarında travma sonrası stres bozukluğu ve travma sonrası büyüme düzeylerinin karşılaştırılması amaçlanmıştır.
Yöntem: Tanımlayıcı ve ilişkisel tipteki bu çalışma Giresun ilinde yürütülmüştür. Araştırmanın örneklemini deprem bölgesinde çalışan 119 ve deprem bölgesine gitmeyen 134 sağlık çalışanı oluşturmuştur. Araştırmanın verileri Demografik Bilgi Formu, Travma Sonrası Stres Bozukluğu Kontrol Listesi (PCL-5) ve Travma Sonrası Büyüme Envanteri (PGI) ile toplanmıştır. Verilerin analizinde bağımsız gruplarda t-testi, Pearson korelasyon analizi, multipl lineer regresyon analizi kullanılmıştır.
Bulgular: Deprem bölgesinde çalışan ve çalışmayan sağlık çalışanlarının toplam PCL-5, yeniden yaşama, kaçınma, negatif değişiklikler ve aşırı uyarılma puan ortalamaları istatistiksel açıdan farklılık göstermiştir (p<0,05). Ancak, toplam PGI, benlik algısında, yaşam felsefesinde ve başkalarıyla ilişkilerde değişim puan ortalamalarında istatistiksel açıdan önemli bir fark saptanmamıştır (p>0,05). Katılımcıların toplam PCL-5 ile toplam PGI puan ortalamaları arasında orta düzeyde ve pozitif yönde bir ilişki bulunmuştur (r=0,370, p<0,05). Çocuk sayısı (β=0,137, p=0,020) ile toplam PCL-5 (β=0,361, p=0,000) travma sonrası büyümenin en önemli yordayıcıları olarak bulunmuştur.
Sonuç: Sonuç olarak, travma sonrası stres bozukluğu ile travma sonrası büyüme arasında önemli bir ilişki saptanmıştır. Deprem bölgesine giden ve gitmeyen sağlık çalışanlarının travma sonrası stres bozukluğu ve travma sonrası büyüme açısından desteklenmesi önerilmiştir.

Objective: This study aimed to compare the levels of Post-Traumatic Stress Disorder (PTSD) and posttraumatic growth among healthcare professionals working in earthquake-affected areas and those who do not work in such areas.
Methods: This descriptive and relational study was conducted in Giresun. The sample of the research consisted of 119 healthcare workers working in earthquake-affected areas and 134 healthcare workers who did not go to earthquake-affected areas. Data were collected using the Demographic Information Form, Post-Traumatic Stress Disorder Checklist (PCL-5), and Post-Traumatic Growth Inventory (PGI). The t-test for independent samples, Pearson correlation analysis, and multiple linear regression analysis were used for data analysis.
Results: There were statistically significant differences (p<0.05) in the total PCL-5 scores as well as in the re-experiencing, avoidance, negative alterations in cognition and mood, and hyper-arousal subscales between healthcare professionals working in earthquake-affected areas and those who did not work in such areas. However, no statistically significant differences were found in the total PGI scores, points of self-perception, philosophy of life, and changes in relationships (p>0.05). A moderate and positive correlation was found between participants' total PCL-5s and total PGI scores (r=0.370, p<0.05). In terms of predictors, the number of children (β=0.137, p=0.020) and total PCL-5 score (β=0.361, p=0.000) were identified as the most significant predictors of post-traumatic growth.
Conclusion: A significant relationship between PTSD and post-traumatic growth has been observed.

Amaç: Formül süt, anne sütünü taklit etmeyi amaçlar veya tamamlayıcı bir diyet olarak hizmet edebilir, bu nedenle beslenme bozukluğunun gelişme riskini azaltır. Bu çalışmada, galakto-oligosakkaritler/frukto-oligosakkaritler oranı 9: 1 olan prebiyotik formül süt kullanımıyla ilgili uyumu etkileyen faktörleri değerlendirmeyi amaçladık.
Yöntem: Çalışma, 4-12 ay boyunca formül süt tüketen 63 sağlıklı kız ve 58 sağlıklı erkek çocuğu içeriyordu. Bu çocukların ebeveynleri arasında ilk ve üçüncü ayın sonunda kısa bir anket yapıldı. İlk ve takip ziyaretleri arasında boy, kilo yaşa göre ve boy kilo için z puanları karşılaştırıldı. Semptomlar, enfeksiyon sıklığı, tamamlayıcı gıda alımı ve dışkılama sıklığı da tartışıldı.
Bulgular: Antropometrik ölçümler üç ay boyunca önemli ölçüde arttı. Tahammülsüzlük, formül kullanımına uyumu olumsuz etkiledi (p<0,001). Bebeklerin %13,3'ünde enfeksiyon oranı azaldı ve %65,3'ünde tamamlayıcı gıda alımında değişiklik olmadı. Ebeveynlerin formül sütün faydaları hakkındaki düşünceleri, ebeveynlerin unutkanlığı ve formül sütün tamamlayıcı gıda alımını azalttığı düşüncesi, formül süt kullanımına uyumu olumsuz etkileyen faktörlerdi. Tamamlayıcı bir diyete <17 hafta içinde başlatılan bebeklerin anneleri 2,4 yaş daha gençti (p=0,006).
Sonuç: Ebeveynler, formül sütün faydaları hakkında eğitilmelidir. Formül süt kullanımı, antropometrik z puanlarında bir artışa ve enfeksiyon oranında önemli bir azalmaya yol açmıştır, bu nedenle ebeveynlere uyumu maksimuma çıkarmak için bu durum vurgulanmalıdır.

Objective: Formula milk aims to mimic breast milk or can serve as a complementary diet, thus reducing the risk of developing nutritional deficiencies. In this study, we evaluated the factors affecting compliance with the use of prebiotic formula milk with a galacto-oligosaccharides/fructo-oligosaccharides ratio of 9: 1.
Methods: The study included 63 healthy girls and 58 healthy boys who consumed formula milk for 4-12 months. A brief survey was conducted among the parents of these children at the end of the first and third months. Height, weight for age, and weight for height z-scores were compared between the first and follow-up visits. Perceived symptoms, frequency of infections, complementary food intake, and frequency of stool movements were also discussed.
Results: The anthropometrics significantly increased over the three months. Intolerability negatively affected compliance with formula use (p<0.001). The infection rate decreased in 13.3% of the infants, and 65.3% experienced no change in complementary food intake. The parent's opinion about the benefits of formula milk, the parent's forgetfulness, and the thought that formula milk reduces the intake of complementary foods were the factors that negatively affected compliance with formula milk use. The mothers of infants who were introduced to a complementary diet <17 weeks were 2.4 years younger (p=0.006).
Conclusion: Parents should be educated regarding the benefits of formula milk. Formula milk used led to an anthropometrical z-score increase and a significant decrease in the rate of infection, which should be emphasized to the parents to maximize compliance.

Sarkoidoz, non-kazeifiye granülomlarla seyreden başvuru anında toraks görüntülemesinde lenfadenomegali, akciğer tutulumu, göz veya cilt tutulumu olan multisistemik bir hastalıktır. Sarkoidozda izole böbrek ve kas tutulumu nadirdir. Yazımızda, akciğer tutulumu olmadan izole böbrek ve kas tutulumuyla tanı alan bir olgu sunulacaktır. Bilinen hipertansiyon ve diyabetes mellitus öyküsü olmayan hastanın yapılan tetkiklerinde kreatinin yüksekliği, 24 saatlik idrarda proteinüri ve hiperkalsemi nedeniyle yapılan böbrek biyopsisinde böbrekte granülom saptandı. Hastanın kas ağrılarının da olması nedeniyle yapılan kas biyopsisinde de granülomla uyumlu görünüm saptandı. Anjiyotensin dönüştürücü enzim yüksekliği olan hastanın yapılan toraks ve batın görüntülemesinde anlamlı patoloji tespit edilmeyen, böbrek ve kas dokusundaki granülomları için enfeksiyöz patoloji tespit edilmeyen hasta ekstrapulmoner sarkoidoz tanısı konarak metil prednizolon tedavisi başlanmıştır. Tedavi sonrası konstitüsyonel semptomları gerileyen ve takibinde laboratuvar parametreleri normal aralığa gerileyen hastanın tedavisine devam edilmektedir. Sarkoidoz tanısı; ön planda akciğer tutulumuyla kendini göstermekle beraber nadiren de akciğer dışı bulgularla kendini gösterebilir. Bu noktada yapılan doku biyopsileri önemli yol göstericidir.

Sarcoidosis is a multisystemic disease with non-caseating granulomas presenting with lymphadenomegaly, lung involvement, eye disorders, and/or skin involvement. Kidney and muscle involvement alone is rare in sarcoidosis. Our article presents a case diagnosed with isolated kidney and muscle involvement without lung involvement. Patient with no known history of hypertension or diabetes mellitus, granuloma was detected in the kidney biopsy performed due to elevated creatinine and 24-hour urine proteinuria levels with accompanying hypercalcemia. Due to the patient's severe muscle pain, the biopsy was also found to be compatible with granuloma. In the thorax and abdomen imaging of the patient with elevated angiotensin converting enzyme, no significant pathology was detected, including an infectious etiology. The patient was diagnosed with extrapulmonary sarcoidosis, and methylprednisolone treatment was started. Patients' symptoms, as well as laboratory parameters, regressed following the aforementioned treatment. Although sarcoidosis presents primarily with pulmonary involvement, it may rarely present with extrapulmonary findings. At this point, tissue biopsies can lead an important way to correct diagnosis.

Endometriyal kanser kadınlarda en sık görülen jinekolojik malignitedir. Hastaların çoğu düzensiz vajinal kanama nedeniyle erken dönemde tanı almaktadır. Standart cerrahi prosedür total histerektomi ve bilateral salpingo-ooforektomidir. Genellikle iyi prognoza sahip olmasına rağmen bazı hastalarda agresif seyrederek lenf nodu ve uzak organ metastazları görülebilir. Bu olgu sunumunda da endometriyal kanser nedeniyle total histerektomi, bilateral salpingo-ooforektomi ve pelvik lenfadenektomi uygulanan hastanın takiplerinde eş zamanlı ortaya çıkan sağ böbrek ve sol adrenal gland metastazı incelenecektir. Literatürde endometriyal kanserin eş zamanlı böbrek ve adrenal metastazı ile ilgili bugüne kadar
bildirilmiş bir olgu bulunmamaktadır.

Endometrial cancer is the most common gynecological malignancy in women. Most patients are diagnosed in the early period because of irregular vaginal bleeding. The standard surgical procedures are total hysterectomy and bilateral salpingo-oophorectomy. Although it generally has a good prognosis, some patients may develop aggressive lymph node and distant organ metastases. In this case report, the right kidney and left adrenal gland metastases that occurred simultaneously during the follow-up of a patient who underwent total hysterectomy, bilateral salpingo-oophorectomy, and pelvic lymphadenectomy for endometrial cancer will be described. There is no case reported in the literature regarding simultaneous kidney and adrenal metastasis of endometrial cancer.